Afgelopen weekend stond ik in de Dominicuskerk in Amsterdam. 250 mensen luisterden naar filosoof Ad Verbrugge, columnist Mohammed Benzakour en televisiemaker Annemiek Schrijver ter ere van het 20 jarig bestaan van VOLZIN. Het thema wat de mensen verbond was: van polarisatie naar ontmoeting. De organisatie vroeg mij om over mijn boek Roes te vertellen en hoe mijn zoektocht naar roes uiteindelijk een zoektocht naar de roes van verbinding bleek.
Het afgelopen jaar heb ik veel nagedacht over mijn werk en vooral waarom ik doe wat ik doe. Waarom vertel ik over mijn roes- en verslavingsgevoeligheid? Waarom laat ik mijn lelijkste kant zien aan zalen vol met mensen die ik niet ken? Waarom praat ik over de kansen en bedreigingen van de kerk, terwijl dat natuurlijk niet alleen maar fijne reacties uitlokt. Waarom wil ik met andere mensen over de dood spreken en de mogelijkheid dat we 130 jaar oud kunnen worden? Waarom op een podium? Waarom ga ik daar staan? In het zicht, met de billen bloot?
Ik zie steeds een plein voor me, met om dat plein mensen heen, gegroepeerd. De groepen staan voor iets, ze zijn overtuigd, van het gemeenschappelijke gedachtegoed van de groep. Het is fijn met elkaar. Ze hebben elkaar gevonden in hun geloof, voelen zich veilig in de omarming van hun gemeenschap en hebben een gedeelde tegenstander gevonden. Of het nu gaat over vaccineren, klimaatveranderingen of de kleur van Piet. Het is fijn om bij de groep te horen. Iedereen heeft de waarheid aan zijn kant, aan haar kant van het plein. Of je nu voor- of tegenstander bent. De overkant heeft óngelijk.
'De verbroedering ligt in het stille midden'
Maar wie staat er in het midden? Wie denkt: “iedereen heeft misschien wel gelijk vanuit zijn eigen referentiekader. Het maakt eigenlijk niet uit wat waar is. Misschien kunnen we wel praten over wat we van waarde vinden, in plaats van wat waar is. Ik zal proberen je te begrijpen.”
Sommige mensen uit de groepen lopen de brug over naar het midden. Reiken de hand naar de overkant. Anderen blijven aan hun eigen kant staan in hun eigen gelijk. Die brug oversteken naar het midden is spannend. In het midden gaan staan, op de zwakste plek van de brug, is superspannend. Maar als je er eenmaal staat, blijkt iedereen behoefte te hebben aan een neutrale zone. Aan een plek waar empathie heerst. Waar waarheid plaats maakt voor waarde. Waar gelijk hebben plaats maakt voor gelijkheid. Waar trots plaats maakt voor kwetsbaarheid.
Ik ken best veel mensen die daar gaan staan. Open en bloot. Vele malen dapperder dan ik. Ik probeer het. Ik probeer geen principes te hebben. Ik probeer niet voor of tegen te zijn. Ik schuifel voorzichtig naar het midden van de brug, wie weet houdt het me. En ontmoet ik jou daar. Het was een prachtig begin, op die middag in de kerk in Amsterdam, bij VOLZIN.
Roes - een verslavende zoektocht naar genot
"De dag van de ommekeer was donderdag 23 mei, nu 2,5 jaar geleden. De dag dat ik stopte met drinken. Terwijl ik dacht vette zelfreflectie te hebben, sloeg ie me nu toch even keihard op mijn bek. Omdat ik niet de wijn dronk, maar de wijn mij. En dus stopte ik. Abrupt."
Jeanneke Scholtens, toekomstonderzoeker met een fikse verslavingsgevoeligheid, besluit zichzelf als studieobject te gebruiken in haar onderzoek naar genot. Wat volgt is Roes: een eerlijke, grappige en confronterende zoektocht. Want waar komt die hang naar wijn vandaan? Waarom is die roes zo aantrekkelijk? Hoe werkt genot en waarom zijn we er allemaal naar op zoek? En waar moet ze nú haar shotje genot vandaan halen?
Het boek is te bestellen via Bot uitgevers, 232 blz., € 21,99
