Gisteren werd ik uitgescholden door een meneer in de supermarkt die vond dat ik te dichtbij kwam. Ik had het niet door - was ergens anders met mijn hoofd - en terwijl ik mijn excuses aanbood begon het.
Het hield niet op. Mijn excuses en gestamel kon hij niet horen. Hij boezemde mij angst in maar wakkerde mijn boosheid aan. In zijn ogen herkende ik een combinatie van woede, onzekerheid en angst.
Toen hij door de supermarktmedewerkers enigszins was gekalmeerd vervolgde ik enigszins trillend mijn route door de winkel. Ik stopte een paar dingen in mijn karretje; geen idee meer waar ik voor gekomen was. Iets verderop snauwden twee dames elkaar iets toe over meer of minder afstand.
Ik zou er zomaar somber van worden. Het lijkt wel alsof we soms alleen nog maar tegenover elkaar staan en bang van elkaar worden. De ander boezemt ons angst in. De ander als vloek.
Gisteravond had ik een gespreksgroep in Bussum. Het was een divers gezelschap. Er schoven twee dames aan uit een streng gelovige gemeenschap die gesprek zochten over hun leven, hun twijfels; op zoek naar andere ankerpunten dan dat ze van huis uit hadden meegekregen. Er werd goed en zorgvuldig naar elkaar geluisterd.
De dames vertelden met respect, waardigheid en gezonde zelfkritiek over hun gemeenschap. Deze moedige dames - weggetrokken uit het hun bekende land - hielpen anderen om hun eigen verhaal te vertellen en te onderzoeken. Openheid ontmoet openheid.
De ander staat naast ons, nodigt ons uit, geeft ons zelfvertrouwen en veerkracht. De ander als zegen. Na een lange dag ging ik gisteren slapen en dacht ik aan de volgende bijbelse woorden: U staat voor de keuze tussen leven en dood, tussen zegen en vloek. Kies dan voor het leven.
Claartje Kruijff is vernieuwingspredikant en theoloog.
