Waar gaat het boek over?
Over een oude, wijze pastoor, Clemens van Leur, die eigenlijk allang met emeritaat mag, maar daar tot opluchting van zijn parochianen nog niet aan dénkt. De keuken van de pastorie is het kloppend hart van de parochie: altijd is daar Riek, met koffie, een luisterend oor en haar befaamde kruidkoek. En natuurlijk is ze een beetje ‘mevrouw pastoor’, ook al wil ze beslist niet zo genoemd worden. Zij alleen kent het geheim van ‘haar’ pastoor: een ingrijpende gebeurtenis die hem altijd is blijven kwellen. Het heeft hem gemaakt tot een zeer menselijke herder, maar die ruimhartigheid brengt hem regelmatig in een lastig parket. Misschien op zijn oude dag wel meer dan ooit. Want ja, hij staat pal voor zijn parochianen, de mensen met wie hij al zo lang lief en leed deelt. Oók als ‘nieuwe bezems’ in de parochie hem dat moeilijk maken en hij geconfronteerd wordt met schaduwen uit zijn verleden.
Wat wilde je laten zien met dit verhaal?
De kracht van een op elkaar betrokken gemeenschap. Al die bevlogen mensen, zoals pastor Clemens en huisgenote Riek, maar ook de vele, vele vrijwilligers die er stilletjes en onvermoeibaar voor zorgen dat alles reilt en zeilt. Ik wilde de pleisterplaats tot leven brengen die zo’n warme plek als de keuken van Riek is; plekken die zo broodnodig zijn in een soms kille wereld. Waar iedereen gastvrij wordt onthaald, waar men een luisterend oor heeft, zonder oordeel. Waar een traantje gelaten mag worden, maar waar ook ruimte is voor de lach. Er zijn mensen, heel gewone mensen, die een ander mens zien en nabij zijn, zonder poespas. Iedereen is welkom aan tafel, zo was het bij Het Laatste Avondmaal ook, daar nodigde Jezus zeker niet alleen de voorbeeldigen aan tafel. Júist niet, zou ik zeggen.
Wat is de inspiratiebron geweest voor dit verhaal?
De verhalen die ik door de jaren heen van mensen heb gehoord. Van bevlogen vrijwilligers, van pastores en religieuzen die ik ontmoette. Ondanks de mindere kanten van de kerk, ben en blijf ik met hart en ziel katholiek. Al is dat soms zoeken. Maar ook daarbij ontmoet je weer zoveel inspirerende mensen. En het is er echt: warmte, betrokkenheid, bevlogenheid. Dat verdiende een verhaal, vond ik.
Heb je al reacties van lezers gekregen?
Heel veel. De warmte wordt herkend, het raakt me dat mensen echt een beetje verknocht zijn geraakt aan 'mijn' oude pastoor en aan Riek. ‘Jammer dat het boek uit was’, zei iemand. ‘Ik had er nog best even willen blijven, bij Riek en Clemens.’ Een andere reactie was: ‘Het verhaal laat prachtig zien dat luisteren belangrijker is dan oordelen. Dat warmte meer in beweging brengt dan verkilling.’ De dilemma’s worden ook herkend: ‘Het boek houdt je een spiegel voor', schreef iemand, 'wanneer je voor de keuze staat tussen het systeem en de regels of de mens, waar sta je dan en wat doe je dan? Een dilemma van alle tijden en binnen alle instituties.’ En deze was ook zo mooi: ‘Een indringend verhaal over het leven van een pastoor en zijn parochie met De Parel als zijn veilige haven tijdens de vele menselijke stormen. Tijdloze thema’s en dilemma’s op een gevoelige en betrokken manier verteld. Bedankt voor het schrijven van dit bijzondere boek!’ Nou, daar word je toch blij van, als schrijfster?
Tot slot: wat hoop je dat dit boek teweeg brengt?
Zoals ik zei, ik wilde feelgood, maar serieuze feelgood schrijven. Ik hoop dat de diepere laag in het boek, de dilemma’s die aan bod komen, stof tot nadenken zijn. Een pastor die het las was getroffen door ‘de pastorale ondertoon’ van het boek. Zelf had ik tijdens het schrijven van het boek het gevoel ook echt in die pastoriekeuken te zijn, wekenlang. Ik ervoer de warmte, rook Rieks kruidkoek, zag tranen, maar hoorde ook uitbundigheid. Ik hoop dat mensen tijdens het lezen net zo’n mooie tijd in die keuken ervaren.
‘De parel van de pastoriekeuken’ is uitgegeven bij uitgeverij Elikser en te koop in iedere boekhandel.
Meer informatie is te lezen op deze website
Ook op VOLZIN publiceren? Meer informatie
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
