Wat vind je ervan als iemand met je meehuilt? Als iemand waardering uitspreekt voor je inspanning? Of als iemand je vergeeft nadat je iets flink verknald hebt? Het is fijn als je zo in je waarde erkend wordt, zegt Annemarie Scheerboom. En het mooie is, we hoeven onze waarden niet eerst te verdienen. We beginnen al met een positief saldo, omdat er een gulle gever is die ‘waarde’ over de balk smijt: God. Tot deze bespiegeling kwam Annemarie na een uitnodiging van de Raad van kerken voor een weekend over vrede en gerechtigheid. “Ik voel me bevoorrecht. Want het is alsof ik mag meedenken hoe we bij iedereen de jackpot gaan uitkeren. ‘Geld’ genoeg!”
Door Annemarie Scheerboom
Ik ben uitgenodigd voor een weekend van de Raad van Kerken. Tot voor kort zei de ‘Raad van Kerken’ me niks. De naam was wel eens langsgekomen, maar verder… Na kort onderzoek bleek het echter om een mooi initiatief te gaan: het streven, namelijk, om de eenheid tussen de verschillende soorten christelijke kerken te bevorderen en om vervolgens als eenheid een positieve bijdrage te leveren aan de maatschappij. Zo mag ik het horen! Christenen die elkaar erkennen als christenen en vervolgens als één lichaam van Christus gaan werken. Ik was dan ook uitgenodigd voor het weekend om samen met jongeren van andere christelijke kerken te gaan spreken over het thema vrede en gerechtigheid. En hoe we dat vervolgens als één geheel van christelijke kerken dit jaar gaan toepassen. Ook mooi. Maar wat heb ik daar dan als toegevoegde waarde?
Straatkantverkoper
Ten eerste zochten ze een katholieke jongere. Check. Ten tweede iemand die thuis was in het thema vrede en gerechtigheid. Hier moest ik even over nadenken. Want wat betekent dit thema eigenlijk voor mij? Ik moest denken aan de straatkrantverkoper die standaard naast de ingang van de supermarkt staat met zijn krantjes. Mensen lopen continu in en uit om hun dagelijks brood in te slaan, maar de meesten keuren deze man geen blik waardig. Tenslotte hoort hij toch bij het supermarktinterieur? Ik moest ook denken aan mijn tijd bij Het Smulhuis, een maaltijdvoorziening voor dak- en thuislozen. Onze gasten waren wel gewend om genegeerd te worden door de samenleving. Dat er dan mensen waren die de moeite namen om zich te ontfermen over hun dagelijkse brood konden ze wel waarderen.
En voor mijzelf dan? Ik vind het fijn om iemand in zijn waarde te erkennen. En het is fijn om in mijn waarde erkend te worden. Dat moment dat iemand met je meehuilt. Je hebt ergens je best voor gedaan en iemand spreekt er zijn waardering over uit. Of je denkt dat je iets flink verknald hebt, maar iemand vergeeft je dan toch. Herkenbaar? Zulke scenario’s kunnen toch niet anders dan fijn geweest zijn. En dit soort belevenissen wens ik iedereen toe: momenten waarop je als mensen tot je recht komt.
Genade
Het is fijn als er ergens waarde aan toe wordt gekend. Misschien niet omdat we die waarde verdienen, maar omdat er een gulle gever is die ‘waarde’ over de balk kan smijten: God. Ook al ga je elke zondag naar de kerk, koop je altijd een straatkrantje of heb je veertig jaar vrijwillig geploeterd voor een betere wereld: uiteindelijk leeft de vroomste christen van dezelfde genade als iemand die alles gedaan heeft wat God afkeurt. Het is niet zo dat we onze waarde kunnen verdienen. Het is zo dat we onze waarde al hebben gekregen. En Jezus liet dit natuurlijk duidelijk zien: hij haalde zijn neus niet op voor een zondige tollenaar, een overspelige vrouw en mensen met de engste ziektes. Sterker nog, waar alle anderen deze mensen zouden verwerpen laat Jezus zien dat ze hierdoor het kind met het badwater weg zouden gooien.
Bevoorrecht
Ik heb zin in het weekend van de Raad van Kerken. We gaan brainstormen over hoe wij als christenen wat gerechtigheid en vrede de wereld in kunnen helpen. Ik voel me bevoorrecht. Want het is alsof ik mag meedenken hoe we bij iedereen de jackpot gaan uitkeren. ‘Geld’ genoeg! Is er dan eindelijk vrede?
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
