‘Ik ga dood. Of ik die behandeling nu neem of niet, ik word niet meer beter. Moet ik het dan wel doen? Ik wil nog niet dood, maar ik wil ook niet nog zieker worden van een behandeling die me ietsje langer laat leven. Ik word er zo verdrietig van.” We zijn allebei stil. Zo’n dilemma en zo’n tragiek. “Wat zou je willen doen met de tijd die je nog hebt?”, probeer ik. Zij, een vrouw van in de zeventig met een uitgezaaide kanker: “Ach, ik wil niet zo veel. Gewoon nog een tijdje thuis zijn, met mijn kinderen zijn, vrienden zien, praten.” Ze mijmert terwijl ze uit het raam kijkt: “Ergens had ik wel verwacht dat het niet goed zat in mijn lijf. Maar nu is het zo definitief. Weet je, ik ben eigenlijk niet bang om dood te gaan. Waar ik wel bang voor ben is pijn… En ja, om afscheid te nemen, pfff… Ik hou zo van het leven.”
