Hebben we tijden van verdorring nodig om weer te kunnen bloeien?

Beste Stanly,

Jouw vraag kwam tot mij in januari. Al die tijd heb ik hem bij me gedragen. Januari was de maand waarin de lockdownmaatregelen opnieuw werden aangescherpt. Het was de maand waarin er een avondklok kwam. Het was ook een tijd waarin we nog niet goed wisten wat de toekomst zou brengen. Ik begrijp waarom deze periode jou aan een woestijn deed denken. Het was een tijd van leegte en droogte, van uithouden en eenzaamheid, voor velen van ons.  

Ik heb eerlijk gezegd in die tijd weinig aan koptische woestijnmonniken gedacht. Ik maak uit jouw woorden op dat je iets weet van de levens van deze monniken, omdat je omschrijft hoe zij leefden en aangeeft dat zij ook plezier hadden. Ik vraag mij echter af of je de ervaring van deze monniken een woestijnervaring zou kunnen noemen. Misschien was hun zelfverkozen tijd daar in de woestijn voor hen helemaal geen dorre, maar juist een hele vruchtbare tijd?

Is het niet juist vooral de níet-zelfgekozen woestijnervaring die zo hard te verdragen is? Zoals een ziekte die je plotseling overkomt, het overlijden van een partner of een andere geliefde. Zoals een depressie of ontslagen worden kan voelen. De coronacrisis was ook zo’n niet zelfgekozen ervaring. En hoewel de eerste, rauwe ervaring van de coronacrisis grotendeels is geweken, is er nog veel onduidelijk. Komen er nieuwe varianten? Wat gaan de vaccins doen op lange termijn? Wat zijn de gevolgen van deze crisis?

Je vraagt of we tijden van verdorring nodig hebben om weer te kunnen bloeien? In mijn professionele begeleiding, zoals ook in mijn persoonlijke leven, zie ik eigenlijk dat mensen juist groeien en bloeien bij aandacht en liefde, bij genoeg water en licht. Wanneer er een woestijnervaring in ons leven inhakt, is dat veeleer hard werken. We proberen het uit te houden. We proberen de tijden van leegte en droogte, van verdriet en pijn, gemis en rouw te verdragen. Maar we voelen onze dorst, het verschroeit ons binnenste. Hoe lang nog, bonkt ons hart.

In het boek Exodus vlucht een volk de woestijn in. Ze ontsnappen aan hun onderdrukkers en vangen een reis aan naar het beloofde land. Dat duurt langer dan verwacht. Uiteindelijk zwerft het volk veertig jaar in de woestijn. Daar, in die woestijnervaring, bouwen ze uiteindelijk een tabernakel, een verplaatsbare tent. Het is een ontmoetingsruimte voor God. Overal waar zij gaan, gaat de tabernakel mee. Overal waar zij gaan, gaat God mee.

Als ik zo naar de staat van de wereld kijk, dan vrees ik dat er nog wel een aantal woestijnervaringen op ons af gaan komen. Je vraagt naar mijn geloof in deze tijd. Ik kan je zeggen dat niets menselijks mij vreemd is. Soms voel ik mij te midden van dat alles hopeloos, soms vol hoop. Soms gedragen, soms eenzaam. Soms gelovig, soms vol ongeloof. Soms ben ik zelf in de woestijn. Ben ik mijzelf en het pad kwijt. Maar wat ik kan doen, is een tent bouwen. Een plek, een ontmoetingsplaats. Dus dat is wat ik doe, in tijden van leegte en droogte. Ik maak een ruimte, zodat God kan gebeuren. Anders dan de tabernakel, sta ik mijzelf toe dat mijn tent vele vormen heeft. Soms is het de geruststellende aanwezigheid van een eeuwenoud gebouw, waarin ik stil mag worden en niets hoef. Soms zijn het woorden van een gedicht, die troosten. Soms zijn het de armen van iemand die van mij houd. En soms blijk ik zelf een tent te kunnen zijn en vind ik God terug in mijn eigen binnenste waar God altijd allang blijkt te wonen.

Warme groet,
Marije

VOLZIN - oktober 2021 (PDF)

€3,99

Toevoegen aan winkelwagen