Soms gebeurt het: diep in je ziel geraakt worden door iets dat je niet kunt (be)grijpen. Meestal heeft dat met schoonheid te maken. Vaak met iets dat we direct herkennen, alhoewel dat niet altijd noodzakelijk is. In dit essay verdiep ik mij in de liturgische werking van krabbels en kleuren aan de hand van semi-figuratieve kunst in een museum, en abstracte glas-in-loodramen in een kathedraal.
