De kerken voegen zich netje naar het overheidsbeleid in de strijd tegen COVID-19. Een gemiste kans meent Lisette Thooft. Zij verlangt naar een kerk met een meer dwarse kijk op de coronacrisis: "Geef mij een kerk waar het leven gevierd wordt in plaats van de angst voor besmetting."
Door Lisette Thooft
Wat een mooie blog van Marinus over het Jezusdoosje. Ik ben het maar met één zin oneens: “Nu blokkeert corona de deelname aan de communie…” Nee, niet het virus blokkeert die deelname, de overheidsmaatregelen doen dat. En de gehoorzaamheid van de kerk aan de overheid.
Wat zou Jezus hebben gedaan met een overheid die de verantwoordelijkheid van haar burgers afneemt? Lag hier niet een prachtige kans voor de kerken wereldwijd om zich bezig te houden met zin op een urgente, actuele manier? Om duidelijk te maken waarover het gaat in de kern: angst voor ziekte en dood. Om daar het Evangelie tegenover te zetten met de boodschap van hoop en vertrouwen. Nee, dood is niet het einde. En nee, controle is niet het antwoord op een ziektegolf.
Heftige griep
Niets is wat het lijkt, als je beter kijkt. We worden om onze oren geslagen met cijfers tegenwoordig en het is lastig om eruit wijs te worden. Maar dit cijfer, gepubliceerd op de site van het RIVM zelf, vond ik wel heel veelzeggend: er zijn dit jaar maar 404 ‘gewone’ griepdoden geregistreerd, in plaats van het normale gemiddelde van 6.443. (https://www.rivm.nl/monitoring-sterftecijfers-nederland)
Er zijn dus zesduizend griepdoden minder te betreuren geweest dan normaal en als je die aftrekt van de 9.768 geregistreerde covid-19 doden, houd je 3.629 ‘extra’ doden over. Covid-19 is een extra heftige griep. Maar geen killervirus waarvoor alles moet wijken, zelfs het meest zinvolle. Zelfs het meest heilige.
Masseren
Ik heb natuurlijk makkelijk praten, als kleine zelfstandige. In het begin van de lockdown kwam een oude vriend van mij vrij uit een gesloten inrichting waar hij wegens paniekaanvallen en suïcidale depressie had gezeten. Hij was over de ergste dip heen maar trillerig, een schim van zichzelf. Toen ik hem zag, wist ik dat ik maar één ding kon doen en dat was hem masseren, met de diepe aandachtige massagetechniek van de rebalancing. Contactberoepen waren verboden, maar dit was niet het uitoefenen van mijn praktijk, het was het helpen van een oude vriend. Bij het masseren had ik muziek opgezet en toen ik de ontspanning voelde in het lichaam op de massagetafel en het gezicht van mijn vriend zag gladtrekken, wist ik met een diep innerlijk weten: dit is heilig werk. Dit mógen wij ons niet laten verbieden.
Hij is weer fit, mijn vriend, en hij komt wekelijks voor wat hij noemt ‘een onderhoudsbeurt’. Laatst zei hij dat hij het gevoel heeft dat hij telkens weer tot leven komt door de massage.
Angstcrisis
Ik vind dat we met ons allen moeten praten over wat zin heeft in deze angstcrisis, en over wat heilig is, en ook over wat zin en heiligheid ondermijnt. Is het zinvol om in angst te leven voor de dood en ons zo te laten inperken als nu? Nee, natuurlijk niet, want de Heer heeft gegeven en de Heer zal nemen, en onze lichamen zijn stof dat tot stof zal wederkeren terwijl onze zielen zullen jubelen in het huis van onze Vader.
Geef mij een kerk waar het leven gevierd wordt in plaats van de angst voor besmetting, en ik zal weer ter communie gaan.
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
