Niet de nabijheid van je gelaat, transparant als een feest,
noch het vertrouwde van je lichaam, nog geheim en stil en van een meisje,
noch de loop van je leven, vervat in woorden of stiltes,
zijn wellicht zo'n mysterieuze weldaad
als toe te zien op je slaap,
besloten in de wake van mijn armen.
Weer wonderlijk maagd door de louterende werking
van de slaap,
kalm en stralend als een geluk dat het geheugen kiest,
zul je mij die oever van je leven geven die jij zelf niet hebt.
Teruggeworpen op sereniteit,
zal ik dat laatste strand van je wezen ontwaren
en voor het eerst, misschien, zal ik je zien
zoals God je ziet,
nadat het boek van de Tijd is opgerold,
zonder liefde, zonder mij.
