Aan de telefoon heeft Jotika me uitgelegd hoe ik vanaf het station bij haar huis kom. Na een mooie wandeling tref ik haar met een vriendin op het bankje voor haar woning. Haar guitige ogen kijken mij aan en ze vraagt wie ik ook alweer ben. Ze was het een klein beetje vergeten, maar ergens toch ook weer niet. Met een kop thee in de hand geef ik haar een cadeautje dat ik meegenomen had. Ze is verrast, ziet de vorm en zegt met de ondeugendheid van een klein meisje: “Ik weet wat erin zit, het is een kaars”. Met volledige aandacht wordt het uitgepakt. Telkens neemt ze nauwkeurig waar wat ze na de volgende uitgepakte centimeter ziet, voelt en ruikt. Ze geniet zichtbaar van de kleur en legt eenmaal uitgepakt de kaars tussen ons in.

Lees meer over