Annemarie Scheerboom gaat trouwen. O jee, kennen we elkaar wel lang genoeg? Hadden we niet eerst beter kunnen gaan samenwonen? En wat als er beproevingen op onze weg komen? Vragen die zomaar op kunnen komen aan de vooravond van een huwelijk. En dan: als je al een verantwoorde keuze maakt: wat weten ongehuwden eigenlijk van een getrouwd leven? Ze besluit: in ieder geval weten we dat er een ontzettende behoefte is om elkaar lief te hebben en te waarderen “in goede en kwade dagen”.
Door Annemarie Scheerboom
Mijn verloofde en ik hebben ons in de afgelopen maanden vaak genoeg afgevraagd waar we aan begonnen zijn. Niet alleen vanwege de organisatie van de bruiloft, maar het huwelijk zelf. Je beseft dat jouw thuis nooit meer hetzelfde zal zijn als vroeger (ik trouw vanuit huis). De angst dat het ooit mis zal gaan in je huwelijk is ook aanwezig en je vraagt je af of je niet gelukkiger bent met die andere man(nen). En is het niet makkelijker om gewoon samen te gaan wonen? Als het dan toch niet blijkt te werken kun je tenminste nog uit elkaar. Wat bezielt ons om te trouwen?
Keuzes
Hoewel we in principe elke dag keuzes maken die de meest ingrijpende wendingen voor de rest van je leven kunnen veroorzaken, zijn dit vaak keuzes die we onbewust maken. Zo zou ik nu niet met David verloofd zijn geweest als we allebei niet hadden besloten om met kerst naar een kerstdiner van het bisdom Haarlem-Amsterdam te gaan. Sterker nog, eigenlijk was ik vanwege een uitzondering naar dit kerstdiner gegaan. En David was eigenlijk al een tijdje niet meer naar dit soort jongerenactiviteiten geweest, maar had zich toch door een vriend laten overhalen om erheen te gaan. Daar hebben we elkaar ontmoet. Dat hadden we niet zien aankomen! Ik bedoel maar, keuzes die impact voor de rest van je leven kunnen hebben. Alleen ben je je er op dat moment niet van bewust.
Bewust
Van de keuze om te trouwen waren we ons wel degelijk bewust. Hoewel we al binnen drie maanden verloofd waren, hebben we in die verkeringstijd toch ook heel intens gebruikt om de kat uit de boom te kijken. Daar belanden we gelijk op een heikel punt. Want moet je elkaar niet minstens twee jaar of langer kennen voordat je aan zoiets begint? Dan ken je elkaar een stuk beter, enzovoorts. Wat ik me afvraag: wanneer je iemand überhaupt iemand goed genoeg om er een levenslang verbond mee te willen sluiten? Ik leer nota bene nog steeds nieuwe dingen kennen over mezelf! Zou er dan een soort drempelwaarde zijn die je een lang en gelukkig leven samen garandeert? Ik denk het niet. Wel zijn wij zeker op een punt gekomen waarop we genoeg informatie dachten te hebben verzameld om zo’n keuze te maken. En beproevingen, zo zeiden we tegen elkaar, die zouden ongetwijfeld komen en twijfels zaaien in onze keuze. Maar is dat een goede reden om de keuze niet te maken? Ik denk van niet. Leven in een web van veilige compromissen, dat lijkt me een recept voor lang en ongelukkig leven.
Lamp voor onze voeten
Goed, wij zouden dus genoeg informatie hebben verzameld om ons verantwoord aan elkaar te kunnen verbinden. Maar wat weten wij ongehuwden eigenlijk van een getrouwd leven? Niet veel. Alleen dat er een ontzettende behoefte is om de ander lief te hebben, te waarderen en te beloven dat je er voor hem/haar zult zijn in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid, tot de dood ons scheidt. Wat we hierbij niet hebben is een schijnwerper die ons hele levenspad verlicht, die ons daarmee laat zien wat ons allemaal te wachten staat als we trouwen. Wat we wel hebben is een lamp voor onze voeten, een licht op ons pad, die ons laat zien welke weg we het beste in kunnen slaan.
>> Lees ook andere artikelen van Annemarie Scheerboom
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
