'Ik probeer en ik faal, ik val en sta op'

Lieve Dineke,

Mijn opa overleed toen ik veertien jaar was. Na de dienst, in de stoet op weg naar zijn graf, kwam de predikant naast mij kwam lopen en zei zachtjes: “Je mag wel huilen, hoor”. Dat was natuurlijk goed bedoeld, maar mijn veertienjarige-ik kon die man op dat moment wel slaan! Het was mij verdorie de hele tijd gelukt om niet te huilen en nu begon deze onbekende aan mijn vernislaag te peuteren. Dat liet ik niet gebeuren. Ik wierp de predikant een vuile blik toe en vervolgde snel mijn weg.

Dat het mij ‘gelukt’ was niet te huilen, zegt uiteraard iets over hoe ik toentertijd met mijn gevoel omging. Rustig blijven had de absolute voorkeur. Het ‘probleem’ was alleen dat ik vaak verre van rustig was. Ik drukte alles maar naar beneden, deed er verder niets mee en onder het oppervlak kolkte en woedde het verder. Jarenlang bleef dit mijn vaste overlevingsstrategie. Ik duwde, dempte en redderde me een ongeluk, maar mijn emoties begonnen op onverwachte momenten en in andere vormen zich een weg naar buiten te banen. Gelukkig.

Ik schrijf ‘gelukkig’, omdat ik achteraf blij ben voor de weg die ik in werd geduwd. Een weg waarop ik leerde te voelen. Dat deed ik in die eerste jaren bij een fijne therapeut. Mijn binnenste werd een huis waar ik doorheen durfde te lopen. Ik leerde alle kamers kennen, opende gordijnen en deuren en liet het licht naar binnen. Dit steeds weer te doen, is als een spier die je traint. Telkens te kijken en te oefenen: Hoe zit het eigenlijk bij mij vanbinnen? Wat voel ik? En waar? Is het angst? Pijn? Verdriet? Kan ik daar met nieuwsgierigheid en met compassie naar kijken?

Echt gaan voelen was spannend, maar tegelijk ervoer ik gek genoeg in die kwetsbaarheid na verloop van tijd ook een nieuwe kracht. Niet de kracht van een stevige vuist, maar één die als een hand ondersteunt. Omdat ik een thuis werd voor mijzelf, was er ineens een basis waarin ik kon ontspannen. Een nieuwe ervaring deed zich voor. Ik kon mijzelf zijn.

Een van de eerste momenten waarop ik, ook in mijn professionele leven, bewust de keuze maakte om mijn kwetsbaarheid te laten zien, was toen ik mijn gemeente vertelde dat ik ging scheiden. Ik zie mijzelf nog staan in de kerk. Dat was moeilijk en het was goed. Ik wilde laten  zien: kijk, ik ben mens. Ik probeer en ik faal, ik val en sta op. Ik heb verdriet en ik heb lief. Zo’n predikant wilde ik zijn. Zo’n mens wilde ik zijn. Kwetsbaar en vrij.

Wat mij elke keer weer ontroert, is dat waar ik mijzelf toesta mens te zijn, anderen voelen dat zij dat ook mogen zijn. Ik zie dan zichtbaar de ontspanning in iemands lichaam komen. De muren kunnen neer. Het ontroert mij hoeveel wij daarmee in elkaar kunnen vinden en helen. Is het niet wonderlijk dat juist datgene wat we soms zo hartstochtelijk proberen weg te duwen of te verbergen ons het meeste kan verbinden met elkaar? Onze vragen en twijfels, zij leven ook in anderen. Waar we ons over schamen, wordt zo veel lichter als we het delen. Onze vele tranen, zij vloeien ook bij anderen.

Lieve Dineke, is jouw vraag aan mij ook een eigen vraag? Een eigen verlangen? Dan wens ik jou allereerst uit de grond van mijn hart veilige plekken om te oefenen in kwetsbaarheid, waar er mensen zijn die luisteren zonder oordeel. Zo kun je in alle rust en liefde jouw eigen binnenhuis leren kennen. Daarna wens ik jou de kracht om te kunnen zeggen: “Ik ook”, zodat een ander zich niet alleen voelt. En tot slot wens ik jou de moed om soms de eerste te zijn die iets laat zien van zichzelf, zodat anderen kunnen helen.

Die weg van kwetsbaarheid. Hij is pittig, maar meer dan de moeite waard.

Warme groet,
Marije

VOLZIN - februari 2021 (PDF)

€3,99

Toevoegen aan winkelwagen