Internationaal monument voor het onbekende kind

“We leggen bloemen bij het graf van de onbekende soldaat”, zei Herman van Veen, "maar niet voor de kinderen die het slachtoffer zijn van allerlei geweld."  Het Internationaal Monument voor het Onbekende Kind heeft daar verandering in gebracht en doet dat nog steeds. Vorige maand bestond het monument in Arnhem 15 jaar. Marinus van de Berg sprak tijdens de herdenkingsbijeenkomst van een monument dat meer bekendheid verdient.

Door Marinus van den Berg

“Kinderen zijn spontaan, kinderen zeggen alles”, wordt wel eens gezegd. Maar kinderen zeggen niet alles, kinderen slikken in, kinderen sparen hun ouders. Dat laatste is eveneens een werkelijkheid. Vreemd of onbegrepen gedrag van kinderen is vaak een signaal. Met stenen gooien naar de kat van de buren en thuis lief en gehoorzaam zijn. Niet alle kinderen bellen naar de kindertelefoon. Er zijn kinderen en jongeren die pas praten als ze worden opgezocht en er in een veilige situatie zonder oordeel naar hen wordt geluisterd. Dan vertellen ze hun echte verhaal.

Kinderen van veteranen

Wereldwijd gezien zijn de kinderen in Nederland het gelukkigst en wordt onze opvoeding als voorbeeldig gezien. Maar dat geldt niet voor alle kinderen. Dat er veteranen zijn die tijdens de vredesmissies geestelijke schade hebben opgelopen, komt steeds meer aan het licht: posttraumatische stressstoornis PTSS en dat er uit die groep meer zwervend op straat leven dan lang werd vermoed, was pas te lezen in de Volkskrant. Dat er ook kinderen van veteranen in geestelijke problemen komen en ook aan PTSS lijden, was ik me niet bewust. Wie vraagt er naar de kinderen van de veteranen? Voor kinderen van gevangenen komt meer aandacht en voor kinderen van ouders met kanker of ouders die lijden aan een depressie, maar kinderen (jonge jongeren) van veteranen?

Ik was uitgenodigd op het jubileum van de stichting Roses for Children waarvan Herman van Veen de beschermheer is. Op het verstrooi/heide terrein Delhuyzen van uitvaartorganisatie Yarden aan de Apeldoornseweg staat het internationaal Monument voor het Onbekende Kind. “We leggen bloemen bij monumenten van de onbekende soldaat,” zei Herman van Veen,"maar hoe gaat het met de kinderen die het slachtoffer zijn van geweld?” Oorlogsgeweld maar ook verwaarlozing of pesten. Niet gezien worden. Het onbekende kind is ook het ongekende kind. Hoe gaan we met hun rechten om? Voor hen is dit monument. Een roos in een  levenscirkel is het hart van het monument ontworpen door de kunstenares Cobi van de Kuit. Rondom staan nu 17 levensgrote stenen uit 17 verschillende landen, zoals Ruanda. Het moeten er 35 worden.

Witte vlaggen

Drijvende krachten zijn met name Sil en Mirjam van Oort. Ik was er op zondagmorgen toen in Arnhem de mislukte bevrijdingspoging van 1944 werd herdacht. Zoveel kinderen verloren hun vader die hun leven gaf voor de vrijheid. Dichtbij het monument stond tijdelijk een monument van witte vlaggen, 'Overgave' geheten. Het was indrukwekkend om daar in die stilte te zijn, waar zoveel verhalen worden verteld die jaren niet verteld konden worden. Daar waar de heide zo kwetsbaar is geworden.

Even indrukwekkend was de samenkomst in het kleine Posttheater waar onder meer de kinderombudsvrouw Margrite Kalverboer sprak. Ze vertelde over haar gesprekken met kinderen en jongeren naar wie ze toe was gegaan. Zij opende mij de ogen voor de kinderen van de veteranen van onze tijd. Er zijn helden die lichamelijk of geestelijk beschadigd terugkeren. En niet allen kunnen  meedoen aan de Invictus Games, de spelen voor lichamelijk en of gehandicapte veteranen, waarvan de Britse prins Harry ambassadeur  is.

Trammelant

Van een verstilde schoonheid waren de liederen en de dans van een dansgroep van jongeren uit Malden. Vrolijk en opwekkend was het koor met vrouwen uit 15 verschillende landen. Indrukwekkend was ook de voorvertoning van de documentaire 'Trammelant' van Nina van Oort. Daarin zien we hoe filmmaker Nina samen met haar moeder Sil, medeoprichtster van Roses for Children, met de fiets van Nederland naar Portugal gaan, om er achter te komen hoe je omgaat met moeilijke situaties. Kinderen die Nina en Sil tijdens hun tocht tegenkomen wordt om advies gevraagd: hoe gaan zij om met tegenslag en lastige emoties die daarbij komen kijken. En wat kunnen wij, als volwassenen, van hen leren.

Op de herdenkingsbijeenkomst mocht ik een tekst uit  mijn boek Je naam klinkt in ons door voorlezen, maar ik las er ook een tekst voor geïnspireerd door de witte vlaggen en de verhalen die ik die zondag hoorde .

Witte vlag

Ik steek m’n witte vlag uit
Ik zoek vrede
Ik wil overgave
Niet aan geweld maar aan vrede

Ik steek m’n witte vlag uit
Ik vraag stop met slaan
stop met pesten
stop met verwaarlozen

Ik steek m’n witte vlag uit
Ik zwaai naar jou
Zie mij
Wil je verbinden
Met allen die kwetsbaar zijn.

Zie ook:

www.rosesforchildren.nl