Verwachtingen kunnen de boel aardig verstieren als je niet uitkijkt, ontdekte Annemarie Scheerboom. Of het nu gaat om een stedenstrip of een jongerenfeest. Wie niet vastzit in verwachtingen, ziet meer en opent zich voor onverwachte mogelijkheden. Het jongerenfeest werd supergezellig! En wie heeft wel eens gedanst in een vijfsterrenhotel?
Door Annemarie Scheerboom
Laatst zijn David (mijn verloofde) en ik lekker een paar dagen naar Barcelona geweest. Een lang weekend weg, omdat we sowieso naar Barcelona wilden binnen vijf jaar en omdat we voor dat weekend tijd en geld vrij konden maken. Niet zonder moeite overigens! Maar de trip was het zeker waard, hoewel hij in het begin niet vlekkeloos verliep.
Het enige dat van tevoren vaststond, was dat we de dag na aankomst naar de Sagrada Familia zouden gaan, de beroemde basiliek van Gaudí waar al meer dan honderd jaar aan wordt gewerkt. Leuk, samen een kerk bekijken, dacht ik nog van tevoren. Dat bleek toch wat anders uit te pakken.
Verwachtingsclash
Het einde van het liedje was dat ik me op een gegeven moment een beetje verlaten voelde in die enorme kerk. David leek alleen maar oog te hebben voor de Sagrada. Dit gevoel is niet onopgemerkt gebleven en gelukkig is het in de kerk zelf nog goed gekomen. Tijdens het avondeten hebben we de boel nog eens onder een analyse gegooid: het opmerkelijke van de situatie in de kerk was dat als ik met een vriend(in) zou zijn geweest die zich zoals David gedragen had, dan zou ik dat gedrag helemaal niet als storend hebben ervaren. Van een normale vriend(in) zou ik namelijk hele andere verwachtingen hebben bij het toeristisch kerkje bekijken. Als diegene in een hoekje zou gaan zitten poepen, dan zou ik ook dat prima hebben gevonden (Davids voorbeeld).
Kortom, weer die verwachtingen die opspeelden (zie vorige column). Maar dit keer kwamen die verwachtingen uit mezelf. Trouwens, uiteindelijk zijn David en ik eruit gekomen, hoor! En hebben we allebei onze verwachtingen bijgesteld, want gelukkig waren we het er over eens dat ik van mijn verloofde toch wat anders kan verwachten dan van een vriend(in).
Ga je verwachting nou niet waarmaken!
Verderop in onze Barcelonatrip deelde ik mijn zorgen over Het Zigeunerbal, een katholiek feestje wat ik samen met een vriend organiseerde. Er waren namelijk lang nog niet zoveel aanmeldingen voor dit feest als vorig jaar bij een soortgelijk feest van ons. Gedachten in de trant van ‘wordt dit feest geen flop’ zaten me op dat moment erg dwars. Maar David overtuigde me ervan dat ik mijn angst niet moest gaan waarmaken, namelijk door het feest te laten floppen omdat er minder aanmeldingen waren. Ik moest er juist een superfeest van gaan maken met de mensen die er wél waren. Wel een nadelig puntje: de geregelde locatie zou veel te groot zijn voor dit groepje. Uiteindelijk is de locatie dan ook afgezegd en het feest leek alsnog te worden afgeblazen.
Totdat, als door een engel gezonden, een vriendin van mij een andere locatie voorstelde. Zij wist een jongerenplek bij haar kerk waar het feest naartoe kon verhuizen. Op die locatie houdt zij zelf regelmatig Meet & Eats met een gelovig tintje, dus zij had in de buurt ook al connecties. Binnen een paar uurtjes hebben we het feest omgezet naar deze locatie en leek alles weer in kannen en kruiken. Toch knaagde het nog steeds dat er maar krap 20 jongeren zouden komen. Tijdens de avond veranderde die gedachte echter.
Bekrompen denken
Door het kleine aantal van de groep werd de dynamiek heel anders. Iedereen ‘kende’ elkaar na een tijdje, waardoor de kliekjes wegvielen. We hadden namelijk een aantal katholieken, protestanten en atheïsten/agnosten in de zaal die elkaar onderling wel kenden, maar de ‘anders-gelovigen’ niet. Door het kleine aantal mensen werd het echter al snel een geheel en was er aan het eind van de avond niks meer te merken van deze verschillen. Al met al was het een supergezellige avond geworden! Grappig dat die verwachting, dat het feest juist zou gaan floppen bij een klein aantal mensen, ineens kon worden weggezet als een tunnelvisie: ik had van tevoren gewoon niet kunnen bedenken dat een klein aantal juist eens in het voordeel kon gaan werken. Ja, God werkt inderdaad in het kleine en ja, ik dacht inderdaad te klein.
Terug naar die heerlijke tijd in Barcelona. We hebben midden in de nacht in een speeltuin gespeeld (we moesten namelijk teruglopen naar ons hostel omdat de metro al gesloten was en onderweg kwamen we een speeltuintje tegen), dansten met z’n tweetjes in een vijfsterren hotel (liepen we toevallig langs toen we de stad gingen verkennen) en hebben op het strand een prachtige berg zand gemaakt (is leuker dan het klinkt!). Wie had dat ooit verwacht…
>> Lees ook andere artikelen van Annemarie Scheerboom
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
