Klein - Het nieuwe groot

Nog niet eens geboren en toch al zoveel impact. Het bijna in aantocht zijnde kindje brengt heel wat te weeg in het leven van Annemarie Scheerboom en haar man David. Fysiek, mentaal, maar ook ruimtelijk en sociaal. Heel de wereld lijkt te veranderen en in beweging te komen voor de kleine grote onbekende. Klein is het nieuwe groot, zegt de reclame van de Triodos Bank. Wie in verwachting is, weet daar alles van.

Door Annemarie van Diepen-Scheerboom

Heeft die kleine wel door wat voor impact ‘ie al heeft? Nog geeneens geboren en toch al heel wat teweeggebracht. Van ieniemieniestaat waarvan er met het blote oog nog niks waar te nemen viel tot kleine spartelaar waar je nu praktisch gezien niet meer omheen kunt. (Probeer maar eens om gewoon net als vroeger langs een kassarij te lopen met zo’n dikke buik: onmogelijk om nog charmant voor de dag te komen).

Op het moment van schrijven zit ik op 38,5 week van de zwangerschap, wat betekent dat we officieel nog 1,5 week te gaan hebben. Ik blik terug op een bijzondere periode met Japie (dat is de buiknaam die we hem/haar gegeven hebben), een periode waarin er een ongelooflijke ontwikkeling plaatsvond. Niet alleen bij de baby, maar ook in de levens van z’n pa en ma. En dan te beseffen dat deze veranderingen waarschijnlijk in het niet vallen bij de veranderingen die ons over ongeveer 1,5 week te wachten staan.

Geintje van God

Het begon allemaal al toen ik één week zwanger was, nog nietsvermoedend wat er zich al binnen in mij had afgespeeld. Die week moest ik, heel toepasselijk, een lesje seksuele voorlichting geven aan een tweede klas (in het kader van mijn lerarenstage biologie). Normaal gesproken gaan die lessen niet verder dan plastisch aanleren hoe de pil werkt en hoe je een condoom omschuift, maar ik wilde juist de nadruk leggen op wat seks voor betekenis kan hebben. Achteraf gezien lijkt het wel een geintje van God om mijn eigen visie op seks nog even helder te krijgen voordat we tot de grote ontdekking kwamen dat ik zwanger was.

Die eerste week vermoedde ik echter nog niks en ook de tweede week was er nog een onwetendheid. Die week had ik ingepland om een flinke studieachterstand weg te werken, die ik dankzij de voorbereidingen op ons huwelijk had opgelopen. Ontzettend frustrerend, ook voor man David met wie ik een strakke werkplanning had gemaakt, toen bleek dat ik ineens een onbedwingbare behoefte had om overmatig te slapen.

Konijnen

De week erna kwam een buurvrouw op bezoek. Of wij even op de konijnen konden passen als zij weg waren. Ze vertelde dat dat zij zelf bij de bevalling van de konijnen was geweest. Heel bijzonder vond ze en ze wenste ons voor de toekomst alvast goede bevallingen toe. Toevallig was ik die dag al één dag over tijd, maar dan hoeft er nog helemaal niks aan de hand te zijn. De volgende dag drong David erop aan om een zwangerschapstest te doen, die hij een paar dagen geleden in een opwelling gekocht had. Zou vast wel een keer van pas komen, dacht hij. Al die commotie om niks, dacht ik nog. Vooruit, ik zou die test wel even doen om aan te tonen dat er echt niks was.

Na de test ingezet te hebben, waste ik mijn handen. Ben je zwanger, dan verschijnt er een plusje op het staafje. Er verscheen een minnetje. Zie je nou wel, dacht ik. Even mijn handen afdrogen en dan de test aan David laten zien. Maar toen ik het staafje oppakte, was het minnetje in een plusje veranderd! ‘Ga maar even rustig zitten, schat’, zei ik tegen David die op zijn hoede was omdat ik misschien een geintje aan het uithalen zou zijn. Toen ik de test liet zien zaten we samen in een blije bel, samen met het minimensje dat zich alleen nog kenbaar aan ons maakte via hormoonschommelingen.

Babyspul

Zodra de zwangerschap bekendheid kreeg, begon de mensen om ons heen ook te veranderen: de toekomstige oma’s begonnen vlijtig voor kinderkleertjes te zorgen, jan en alleman boden zich als oppas aan en met een vriendin die al bevallen was gingen ineens alle gesprekken over baby’s. Ook onze omgeving veranderde: in de zomervakantie verhuisden we naar een wat groter huis met een kamertje meer. Dit extra kamertje werd natuurlijk de kinderkamer.

Maar daar bleef het niet toe beperkt, want op dit moment lijkt ons hele huis wel een kinderkamer: in de woonkamer staat een volle doos met katoenen luiers, nog wat dekentjes en babykleertjes. We hebben deze doos nog niet uitgepakt omdat de inhoud zo gauw niet bij onze al aangelegde voorraad kinderspullen past. Op de eettafel ligt een stapel boeken over baby’s en in de boekenkast staan nog eens hele rijen. De babyvitamientjes inclusief bijbehorend lepeltje staan al klaar. In onze slaapkamer staat een commode (met daarin een hele zooi knuffels die de kleine al gekregen heeft), ons bed oncomfortabel hoog vanwege de bedverhogers (moet alvast voor de kraamzorg), een wieg, in een hoekje nog een doos met babykleren. In de klerenkast heeft Japie een eigen plank, de ziekenhuistas staat al klaar en in de badkamer staat Japies eigen po en een of ander geval waardoor de baby onder de douche kan worden gezet. O ja, en ons zoldertje staat inmiddels ook vol met babyspul.

Op orde

Japies invloed strekte zich steeds verder uit: naarmate hij groter werd, bleef er relatief steeds minder van mij over in mijn eigen lichaam. Ook mijn energie moest ik ineens delen. Dat zorgde af en toe voor wat confrontaties: wat ik vroeger allemaal kon doen, lukte niet meer zoals ik dat gewend was. Leuk die vrienden, maar daar heb ik niet meer zoveel energie voor. Leuk die studie, maar daar staat mijn hoofd eigenlijk niet naar. Tegenstrijdig genoeg ga je voor die baby dan juist door, want je wilt je eigen leven zo veel mogelijk op orde hebben voordat ‘ie komt. Ook bij David is die ordening te zien: eerst fladderde hij overal naartoe voor zijn werk, maar nu bouwt hij meer stabiliteit in. En dat waren onze eerste schreden naar ons burgerlijke leventje.

Vanaf het moment van conceptie was Japie eigenlijk al compleet, maar toch nog zo klein. Hij is zich gaan ontwikkelen in een comfortabele broedkamer en in een grote straal buiten die broedkamer is er veel voor hem in beweging gekomen. In dit stuk heb ik slechts een aantal veranderingen omschreven, maar ik kan je verzekeren dat zijn impact groot is. We weten nota bene geeneens voor wie we die moeite allemaal doen. Maar het mooiste is: dat maakt niet uit.

   >> Lees ook andere artikelen van Annemarie van Diepen-Scheerboom