Zit er een weeffout in de schepping? Een Kosmische Vergissing die het bestaan van alle levenspijnen verklaart? Of zit achter al die pijn heus wel een Diepere Volmaakte Bedoeling. Lisette Thooft neigt naar het laatste. God is volmaakt, anders is het God niet. En een volmaakte God maakt geen Kosmische Vergissingen. De pijn van het leven is er niet minder om. Daar zullen we hoe dan ook doorheen moeten.
Door Lisette Thooft
We gingen naar een driedaagse cursus Stembevrijding in Brummen. Het was heerlijk weer en in de middagpauze zaten we in de zon op een bankje te keuvelen over God en de vraag of er een grote vergissing in het spel is in de schepping, of niet.
Ja, zei een van ons, er zit een gigantische fout ingeweven in de schepping. Ik dacht even dat ze het gnostisch bedoelde, maar het bleek meer psychologisch te zijn. Die fout hebben wij zelf gemaakt, zei ze, toen we vorm aannamen: de vergissing om te geloven dat we aparte wezens zijn, los van de bron, los van de liefde, overvloed en vreugde waaruit alles voortkomt. Want vanwege die vergissing voelen we ons minder dan het geheel, minder dan de bron waaruit we geschapen zijn, en beginnen we te geloven dat we niet goed genoeg zijn. In onze kindertijd is dat gevoel niet te dragen, veel te pijnlijk, dus komt er een dikke laag angst en afweer in de vorm van valse hoop en oordelen en ontkenning overheen, en daarom is de wereld vol geweld. Als we allemaal AU kunnen zeggen tegen onze oorspronkelijke pijn, zei ze, is dat het begin van wereldvrede.
AU zeggen
Ik was het helemaal eens met het AU zeggen – sterker nog, dat was ik daar aan het doen, in die driedaagse, en het deed verschrikkelijk veel pijn kan ik u zeggen – maar ik kon niet mee in de Theorie van de Vergissing.
Ik zou eerder zeggen, met dank aan Anselmus’ ontologische Godsbewijs (zie bijvoorbeeld dit animatiefilmpje op Youtube) God moet wel volmaakt zijn, anders was het God niet, en iets dat volmaakt is, maakt geen kosmische vergissingen, dus als wij echt nog altijd één zijn met God, wat zeer waarschijnlijk het geval is, en als wij allemaal desondanks het idee hebben dat we afgescheiden stukjes zijn, dan zit daar toch heus een Diepere en Volmaakte Bedoeling achter.
Dat we hetzelfde idee hebben, stuk voor stuk, bleek daar ook weer. Alle deelnemers kwamen terecht in een vergelijkbare oerpijn, namelijk de overtuiging ‘Ik ben niet goed genoeg.’ Man, vrouw, oud, jong, goed opgevoed of mishandeld: ‘Ik ben toch minder.’ ‘Ze vinden mij niet goed genoeg.’ ‘Ze kijken niet naar me.’ ‘Ik hoor er niet bij.’ Je kunt er nog een beetje op variëren, maar het komt op hetzelfde neer.
De enige echte vergissing
Het gesprek in de zon duurde maar kort want we gingen weer door met stembevrijden, en ik bleef achter met de vraag: als het geen vergissing is, wat dan wel? Is het een spel, een Divina Commedia, of een illusie zoals de boeddhisten zeggen, maya?
Is niet de enige echte vergissing het idee dat pijn iets slechts is, iets wat tot elke prijs vermeden dient te worden? Maar ja, ook dat is waarschijnlijk geen echte vergissing want als kind kun je de pijn van het op aarde leven nog niet aan. Ik bedoel! Zo zweef je nog heerlijk als geest rond in het Niets dat tegelijk het Alles is, die baaierd van liefde en licht, en zo lig je in een piepklein kwetsbaar vleeshemdje in je hoekige aardse kribbe te krijten van de kou. Het is toch ook niet voor niets dat je moeder de barensweeën heeft en niet jijzelf, als boreling: je zou acuut sterven als je dat zelf moest verdragen, die pijn van het geschapen worden als mens. Je zou je linea recta omkeren en terugvliegen naar huis.
En ja, er vliegen heel wat kindertjes heel jong alweer terug naar huis, dat is heel erg naar, maar er blijven toch nog een hoop kinderen leven en die duwen de pijn stevig weg en moeten dus wel gaan denken dat het aan hen zelf ligt. Die gaan hun ego opbouwen uit afweer en angst en valse hoop en oordeel, en in de wereld streven en strijden en tegen elkaar botsen en elkaar onthoofden en zo.
Het zal toch een pijnlijke, maar noodzakelijke fase zijn, waar we met ons allen en ieder voor zich doorheen moeten. Als je het mij vraagt.
Godsvertrouwen
Aan het eind van de Stembevrijdingsdriedaagse – zéér aan te bevelen, overigens, zo’n Stembevrijdingsdriedaagse, af en toe pijnlijk ja, de Kleenexen waren niet aan te slepen, maar verhelderend! En verlichtend! Om niet te zeggen bevrijdend! En zo’n geweldige vrouw die dat geeft, Erica Nap. (Zie hier haar website.) Ze noemt haar bedrijfje Murali naar de fluit van Krishna, want het is de bedoeling dat de muziek van God door ons heen kan klinken. Wat weer helemaal christelijk is als je het mij vraagt; niet mijn wil maar Uw Wil geschiede – enfin, aan het eind van de drie dagen wisten we wat het lied was van ons hart. De een zong: ‘Ik ben liefde’, de ander ‘Ik ben kracht’ en zo blonken er nog een paar spiegeltjes op Zijn gewaad, en ik zong en het kwam helemaal vanzelf in me naar boven: ‘Ik ben godsvertrouwen.’
Nu weet ik het weer zeker (althans bijna). Er is geen vergissing in het spel (vermoedelijk). Het is allemaal precies volmaakt (waarschijnlijk). Het doet alleen wel pijn. Dat laatste staat vast.
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
