Geestelijk verzorgers stellen 'langzame vragen'. Maar wat als de geestelijk verzorger zelf patiënt wordt? Marieke Schoenmakers kreeg long covid en schreef daarover de gedichtenbundel 'Stilgezet'.
Door Marinus van den Berg
Veel mensen die op bezoek gaan bij een zieke, vragen zich af: 'Hoe zal ik hem of haar aantreffen?', 'Wat moet ik zeggen?', 'Hoe kan ik iemand troosten?' We zijn opgelucht als iemand aan de betere hand is. We zijn er verlegen mee als dat lang duurt. Als iemand niet meer ‘de oude’ lijkt te worden.
We blijven vragen: 'Hoe is het nu? Gaat het een beetje….?' Het zijn allemaal vragen vanuit het perspectief van de bezoeker. De zieke heeft steeds te doen met iemand die iets komt doen of iemand die iets wil doen.
Het hoort bij de geestelijke verzorging om andere vragen te stelen. Vragen die niet bevragen en over oplossingen gaan. Vragen die wel langzame vragen worden genoemd. Het gaat om ontmoeting – soms met weinig woorden – die de beleving raken, zoals stil zijn met wie stil is gezet. Soms is maar een enkel woord of een enkele blik die de zwaarte of de lichte hoop laat zien.
Ik schrijf deze gedachten op na het lezen van de gedichtenbundel Stilgezet – gedichten over long covid. Ze zijn van Marieke Schoenmakers die geestelijk verzorger is in een ziekenhuis. Haar gedichten zijn niet geschreven vanuit het perspectief van de bezoekende geestelijk verzorger maar vanuit haar eigen perspectief. Zij werd zelf covidpatiënt. Hoe was dat? Hoe is dat? In welke wereld kom je dan? Waaraan vind je houvast. Ze laat je nadenken over de vraag: 'Word je weer de oude of...', 'Is er van ziek zijn iets te leren dat je leven verrijkt?'
Graag breng ik deze bundel onder de aandacht van velen. Juist nu het lijkt alsof we de covidtijd achter de rug hebben!
zo vreemd waar ik nu in zit
zo raar wat me nu overkomt
zo moeilijk uit te leggen
zo... tot stilstand gebracht
Marieke Schoenmakers, Stilgezet – gedichten over long covid, 48 blz., € 12,95.
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
