Hij lag al een tijdje op de plank, die ‘toch maar niet gepubliceerde column’. Nu geeft Annemarie van Diepen-Scheerboom hem alsnog aan de openbaarheid prijs. Over verliefdheid, liefde en vallen van de roze wolk. En over liefde die meer volwassen wordt: “Torenhoge verwachtingen vielen neer als bladeren van de bomen. In plaats daarvan zag ik hem nu in zijn eigen waarde.” Een lofzang op de schoonheid van wat na het verliefdheidsstadium komt.
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Een half jaar geleden had ik een column geschreven die niemand nog gelezen heeft, behalve David, mijn toenmalige verloofde, inmiddels man. Toen besloten we samen hem uiteindelijk niet te publiceren. Nu is hij hier alsnog.
We waren echt heel erg verliefd op elkaar. We waren zelfs van plan om over ruim een half jaar met elkaar te trouwen. En dan gebeurt er iets verschrikkelijk onverwachts: ik miste iets in mijn leven, zelfs met mijn droomman aan mijn zij. Betekende dit dat ik dan toch mijn zusterroeping heb gemist? Waarom voel ik me nutteloos, zelfs als ik Davids leven aanvul? Dit zorgde intern voor veel strijd. Een strijd die ik ook met David heb gedeeld, en ja, hij schrok. Gelukkig zijn we er in dit gesprek achter gekomen dat ik in ieder geval geen non hoefde te worden: dat heeft alles te maken met een celibatair leven willen leiden. Nou, ik wilde juist bij David zijn. Maar er was nog steeds iets dat ontbrak. Ik was in ieder geval uit mijn roze wolk gevallen, keihard terug in de echte wereld.
Grote vriend
Gelukkig kon ik terecht bij mijn grote vriend, God. Mijn dagelijkse Bijbeldagboekje was er al een tijdje bij in geschoten. Nu ben ik weer elke dag uit dit boekje gaan lezen. Ik heb hem de vraag voorgelegd wat Hij nou eigenlijk wilde met mijn leven. En dat Hij me daar maar een hele duidelijke hint over moest geven. Het was een soort van thuiskomen, want ik heb wel vaker dingen aan God voorgelegd, maar dat was alweer een hele tijd geleden. Ik besefte dat ik mijn relatie met God stiekem wel wat verwaarloosd had in de afgelopen tijd. Hoewel David en ik samen bidden, ging ik mijn eigen relatie met God blijkbaar toch missen. Als je telkens bij God te rade gaan, dan ervaar je dat Hij met je meeloopt. Maar toen alles al perfect was omdat David ineens met me meeliep, ben ik God een beetje kwijtgeraakt.
Maatschappij
Hetzelfde gold voor mijn relatie met de maatschappij: hoewel ik hier en daar nog steeds vrijwilligerswerk deed, had ik familie, vrienden en andere mensen om me heen een stuk minder aandacht gegeven. Misschien dat ik af en toe wel bij ze was, maar dan het liefst met David erbij. En als hij er niet bij was, dwaalden mijn gedachten snel genoeg naar hem af. In David vond ik mijn wereld. “The whole world fits inside of your arms”, zong Jack Johnson. Dit kon ik eerst alleen maar beamen, tot dat wereldje ineens leeg begon te voelen. Ik dacht terug aan de tijd dat David en ik nog geen relatie hadden: toen voelde ik me in ieder geval nog nuttig. Hulpeloos en een beetje jaloers bedacht ik me dat ik toen nog een sterk lijntje had lopen met God en de andere mensen om me heen.
Mijn hoofdprijs
Maar ik begon ook terug te denken aan waarom ik met David samen was en waarom ik ook alweer met hem wilde trouwen. Deze gedachten waren hard nodig, want inmiddels was David voor mij iets geworden waar ik aan vast zat. Omdat je voor elkaar gekozen hebt, wil je een dergelijke verbinding niet verbreken, dus voelde het alsof ik er met deze man maar het beste van moest maken, of ik nu wilde of niet. Aan de andere kant was dat wel weer een sprankje hoop, want ik weet nog dat ik zelf gezegd heb dat in zulke twijfelsituaties het juist goed is om aan je keuze vast te houden. Waarom dat ook alweer was? Omdat je in tijden buiten verliefdheid terugvalt op de liefde die je voor elkaar hebt. En de liefde voor David, die was er nog. Ik weet nog precies waarom ik voor hem koos. Ondanks dat mijn gevoelens voor hem op dat moment ver te zoeken waren, wist ik diep van binnen dat hij nog steeds mijn hoofdprijs was.
Torenhoge verwachtingen
Nu ik weer bewust was van mijn eigen keuze voor David, werd ik ineens ook bewust van Davids keuze voor mij. Dit is eigenlijk een prachtig cadeau dat hij aan mij geeft, namelijk zichzelf. David in zijn totaliteit dus. David ineens als David zien en niet als iets wat achter me aanhobbelt wat ik maar zo goed mogelijk in goede banen moest zien te sturen, was enorm bevrijdend. Torenhoge verwachtingen van hem waarvan ik rationeel gezien al wist dat ze irreëel waren, vielen neer als bladeren van de bomen. In plaats daarvan zag ik hem nu in zijn eigen waarde. En hoe meer ik mijn eigen verwachtingen van hem losliet, des te verliefder ik eigenlijk weer werd… maar dit keer zonder oogkleppen op te hebben naar God en maatschappij. Naast mijn aandacht voor David had ik nu plek voor anderen in mijn wereld. Dit is een liefde die nu meer volwassen is.
Roeping als trut
“I got you, I got everything. I got you, I don’t need nothing more than you”, zingt Jack Johnson in een ander lied. Hierbij mijn bijdrage om de schoonheid van wat er na het verliefdheidsstadium komt te benadrukken. We zijn inmiddels getrouwd, ik noemde hem laatst een nare vent en ik geniet ervan als hij liefdevol zegt dat hij nog moet wennen aan met wat voor trut hij getrouwd is. Mijn roeping als trut aan de zijde van mijn man, ik zal hem waarmaken!
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
