De huwelijkse staat is voor Annemarie Scheerboom als een ‘veilige bel’, een privéspeeltuin waarin van alles mogelijk is. Maar Annemarie houdt ook van ‘balansen’: een evenwicht tussen binnen en buiten, ik en de ander, je druk maken en ontspannen; tussen ontvangen en uitdelen. Haar basis: “U alleen bent mijn kracht, mijn schild.” Geen zorgen voor de dag van morgen, want die zorgt wel voor zichzelf!
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Op het moment van schrijven zit ik rustig en comfortabel in bed, met de laptop op schoot. Vandaag heb ik een minder leuke dag achter de rug. Hoewel ik mijn best heb gedaan voor een bepaald project werd ik er toch erg negatief op aangesproken. Ik merkte dat ik het me erg aantrok. Hoewel de rust na een tijdje wel weer was teruggekeerd, voelde het nog steeds niet helemaal lekker. Vlak voordat ik richting supermarkt ging om avondeten in te slaan, kwam David terug van autorijles. Ik heb hem toen alles verteld. Als een enorme opluchting en steun voelde dat. Hoe doet hij dat toch?
Geen zorgen!
Oké, een luisterend oor is altijd helend. Maar wat ik bovendien opvallend vind: als er chaos heerst, kan ik gewoon rustig op een zondag drie uur lang met David in een all-you-can-eat-restaurantje zitten. Denk je dat ik dan nog aan drukte denk? Nee, hoor. Na het etentje keken we nog een film. Die maandag erna moesten we allebei wel vroeg ons bed uit, maar we vertrouwden erop dat we dat zouden overleven. Geen zorgen voor de dag van morgen, want die zorgt wel voor zichzelf! Een heerlijke avond was dat. Ik had in plaats daarvan ook door kunnen werken, maar balansen is beter.
Hoe kan het toch dat ik me, ondanks drukkende verplichtingen, geregeld zo relaxt kan voelen? Volgens mij ligt het antwoord in een zinnetje uit een christelijk lied: “U alleen bent mijn kracht, mijn schild.” Dit gaat natuurlijk over een relatie met God, maar de relatie die ik met David heb, komt daar het dichtste bij. Als ik nog in coma in bed lig, voelt het zo veilig als David lekker in huis wat klusjes aan het doen is. Dan loopt hij af en toe door de kamer of dan hoor ik dat hij bezig is. Stom voorbeeld, maar dan heb ik wel het idee dat ik me in 'een veilige bel' bevind. Zo ben ik ook helemaal niet bang voor de bevalling of überhaupt het krijgen van een kindje, laat staan voor stomme projecten die in de soep dreigen te lopen. In ons wereldje komt het toch wel goed!
Spelen in je eigen speeltuin
Ons wereldje, ja. We lachen er soms samen om dat we getrouwd zijn. Alsof we met iedereen een grote grap hebben uitgehaald. Daar zijn ze mooi ingetrapt! In je huwelijk kun je als stel namelijk doen en laten wat je wilt. In de zin van dat je met z’n tweeën een privéspeeltuin hebt, zonder dat anderen ervan af weten. Denk aan Hooglied, waarin twee geliefden zich samen terugtrokken als twee hertjes in een bos. In die persoonlijke tuin is alles mogelijk, zoals het gelijk al verwachten van een kindje nadat je pas getrouwd bent. Dat was voor ons trouwens ook wel een goeie.
Die privéspeeltuin kan wel wat asociaal overkomen. Waar moeten de rest van de mensen dan gaan spelen? Maar het hebben van onze eigen tuin betekent niet dat de rest van de wereld ons helemaal niets meer kan schelen. Zoals ik al eerder aangaf, is balansen voor mij belangrijk. Een monnik die per dag bijvoorbeeld acht uur bidt, acht uur slaapt en acht uur werkt, is zo waarschijnlijk een stuk effectiever dan als hij het bidden zou overslaan. Waar moet zijn kracht anders vandaan komen? Uit welke bron kan hij putten? Die inkeer heeft hij nodig, om zelf een bron te zijn in zijn werk. Deel de vreugde maar uit! Maar je moet de vreugde wel eerst zelf ontvangen, om uit te kunnen delen. Bij ons wordt die vreugde over een aantal maanden in ieder geval gedeeld met een kleine spruit.
Toen ik bij de kassa van de supermarkt het avondeten aan het afrekenen was, zag ik David de winkel in lopen. Ik dacht: die gaat nog even inkopen doen voor vanavond als zijn vriend langskomt, goed dat hij eraan denkt. Ik ging vast naar huis om het eten op tijd klaar te hebben. David kwam thuis met de mededeling dat hij anti-stressmiddelen voor mij had meegenomen: ijs en een zak (leuke lettertjes-)chips! In je privéspeeltuin kun je het zo leuk maken als je wilt.
>> Lees ook andere artikelen van Annemarie van Diepen-Scheerboom
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
