Mooi

Paulien van Bohemen is geestelijk verzorger in een verpleeghuis. Ze tekent scènes op uit het dagelijks leven aldaar. "Moeilijk", mompelt ze. "Moeilijk."

Door Paulien van Bohemen

Ze ligt hoog in de kussens, bijna rechtop in bed. Haar mond staat een beetje open. Op haar buik haar handtas, die door haar ademhaling zachtjes op en neer deint. Op het nachtkastje staat een glas met koud geworden thee. Daarnaast een bordje met een uitgedroogde boterham met kaas, in zes stukjes gesneden.

Plotseling beweegt ze haar hoofd wild heen en weer. “Moeilijk”, kreunt ze met gesloten ogen. “Moeilijk!” Ineens houdt ze haar hoofd weer stil.

Op de muur tegenover het voeteneind hangt een grote, ingelijste foto van een herdershond. In de rechteronderrand van de lijst klemt een kaartje met een gouden ananas en ‘Beterschap!’ erop. De herfstzon werpt licht op de foto.

Na een tijdje opent ze langzaam haar ogen. Met slaperige blik kijkt ze naar de hond op de foto. Ze veegt met de mouw van haar pyjama speeksel van haar kin. “Moeilijk”, zegt ze. “Moeilijk.”

Ze geeuwt twee keer. Dan glijdt haar blik naar beneden. Verbaasd kijkt ze naar de tas op haar buik. Ze betast het bruine leer. Tot haar vingers de rits vinden.

Haar rechterhand glijdt in de tas. Ze haalt er een grote, witte zakdoek uit, en legt die naast zich. Ze glimlacht. Opnieuw gaat haar hand in de tas. Ze tovert twee verfrommelde inlegkruisjes tevoorschijn, probeert ze glad te strijken en legt ze naast de zakdoek. “Moeilijk”, mompelt ze. “Moeilijk.”

Weer verdwijnt haar hand in de tas. Een trouwfoto. Met haar hoofd een beetje schuin bekijkt ze het kiekje. Vervolgens legt ze het naast de inlegkruisjes en de zakdoek. Ze gaat verder met uitpakken. Ze diept een leesbril op, vier euromunten, een gouden kettinkje met een kruisje, een verkleurd biebpasje en een half rolletje pepermunt. Plechtig begint ze de spulletjes rondom zich te rangschikken. Als ze klaar is, liefkoost ze met haar vingertoppen elk voorwerp meermaals.

Dan pakt ze haar lege handtas en drukt die tegen haar borst. Tevreden kijkt ze naar de verzameling spulletjes op haar bed. “Mooi”, glundert ze. “Mooi.”