Eind april mocht ik met een gewaardeerde collega een dienst leiden in de Temple de l’Étoile in Frankrijk, in Parijs. Franstalige protestantse kerken voelen voor mij vaak als thuiskomen. Ik groeide op in Franstalige landen – waaronder Zwitserland – en als kind ging ik elke zondag met mijn ouders naar de lokale protestantse kerk. Franse protestanten leven al decennialang in de minderheid en zijn mede daardoor buitengewoon trots op hun identiteit. De sfeer is veelal sober en formeel. Niks mag afleiden van de dienst en de dienstbaarheid aan God. Er wordt bijvoorbeeld geen kaars aangestoken aan het begin van de dienst. En na afloop is er geen koffiedrinken. De dienst is een ernstige zaak. De Psalmen van Calvijn benadrukken deze ernst. Het voelt allemaal niet bepaald warm aan. Gemeenteleden houden ook een beleefde formele afstand tot elkaar. Vousvoyeren is de norm.
