Pasen gebeurt aan je

Als Pasen een geloofswaarheid is, een stelling die je als gelovige geacht wordt voor waar aan te nemen, dan slaat ons denken op tilt. Maar Pasen is geen waarheid van het weten, betoogt René Grotenhuis, maar een waarheid van het gebeuren. Pasen overkomt je op het moment dat je het niet meer verwacht.

Door René Grotenhuis

Ik herinner mij een ontmoeting in een parochie in de buurt van de Zambiaanse kopermijnstad Ndola. Ik sprak er tijdens mijn werk als directeur van Cordaid met een groep hiv-aids besmette mensen. Met elkaar vormden ze een lotgenotengroep waarvan een aantal toegang had tot de noodzakelijke medicijnen. Een vrouw vertelde mij het verhaal dat ze langzaam, wegkwijnde, vermagerde en eigenlijk alleen maar kon zien dat het einde steeds dichterbij kwam. Ze had niets meer te verwachten. En toen gebeurde wat niet meer leek te kunnen. Weggehaald van de dood leefde ze weer op, kon ze weer betekenis hebben voor haar familie, voor de gemeenschap.

Ik herinner me een ontmoeting in Jerusalem met Palestijnse en Israëlische ouders die hun kind waren verloren in het geweld van zelfmoordaanslagen en Israëlisch geweld. Ze waren lamgeslagen door verdriet en er viel weinig anders te verwachten dan een leven gevoed door woede en wraak. Totdat ze nieuwe betekenis ontdekten voor hun leven als getuigen van verzoening en een gedeelde toekomst.

Geloofswaarheid

Als Pasen een geloofswaarheid is, een stelling waar je als gelovige geacht wordt mee in te stemmen, dan verzet zich veel tegen ons denken en weten. Dood is dood. Maar Pasen is geen waarheid van het weten, maar een waarheid van het gebeuren. Pasen gebeurt aan je. Pasen overkomt je op het moment dat je het niet meer verwacht.

Als de vrouwen op paasmorgen naar het graf komen, is dat zonder enige verwachting. Ze komen om de dode eer te bewijzen; ze hebben reukwerken bij zich om het werk van Goede Vrijdag af te maken. Dood is dood. Aan hen gebeurt iets onverwachts dat hen meeneemt in een nieuw verstaan van de kruisdood.

Als de leerlingen op weg zijn van Jerusalem naar Emmaus, dan is er geen sprankje hoop meer: het is voorbij en ze zijn op weg naar huis om hun oude leven op te pakken. Het is voorbij en dood is dood. Aan hen gebeurt het breken van het brood als iets volslagen onverwachts, als een herkenning die hen verbindt met die zaal van het Laatste Avondmaal.

Syrië

Tijdens de paaswake van vannacht dacht ik: deze nacht wordt ook in Syrië het paasfeest gevierd door de nog overgebleven christenen. Waarschijnlijk niet in de kerk, maar ergens in een huis, een schuur komen ze bij elkaar om Pasen te vieren. Er valt niet zoveel te vieren, er valt in de uitzichtloosheid van de Syrische burgeroorlog voor hen niet veel te verwachten. Ik hoop dat ook aan hen Pasen gebeurt.

 »Lees ook andere artikelen van René Grotenhuis