In deze editie van Volzin staat het thema centraal: de Hemel.

Als we dood zijn, heeft de tijd geen vat meer op ons. We zijn dan in de eeuwigheid. Maar waar precies zijn we dan? In de hemel?

Zoveel is in een mensenleven zeker: eenmaal vallen we uit de tijd. Als we dood zijn, heeft de tijd geen vat meer op ons. We zijn dan in de eeuwigheid. Maar waar precies zijn we dan? In de hemel?

Vanouds werd de hemel opgevat als een plek, de plaats waar God woont – en wij na onze dood met hem. Die voorstelling is op haar retour. Voor theoloog Frits de Lange is de hemel niet langer een plek, maar een symbool. Hij is beslist niet de enige die er zo over denkt. De meeste Nederlanders geloven intussen nog altijd dat er na hun dood ‘iets is’. Willem van der Meiden die in deze special de hedendaagse routekaart naar de hemel schetst, zegt daarover: “Op het ‘Station des Doods’ stappen tegenwoordig steeds meer reizigers over op de alternatieve metrolijn van Ergens naar Iets.”

“Met eindigheid valt voor de meeste mensen moeilijk te leven”, stelt Van der Meiden. Dat blijkt ook in de popmuziek, zo laat Peter Sierksma zien. En hij citeert rapper Typhoon: “Als de hemel valt, zullen we het samen moeten dragen.”

Het verlangen blijft. Daarvan spreekt Dante in zijn Goddelijke Komedie – Victor Bulthuis schrijft erover. Daarvan getuigt ook Heino Falcke. De Nijmeegse ‘fotograaf van het zwarte gat’ is niet alleen een gepassioneerd sterrenkundige maar ook een gepassioneerd gelovige. Hij wil de grootsheid van het heelal combineren met de hoop van het geloof: “Het stopt niet bij wat wij niet meer kunnen zien en begrijpen. De mens heeft een toekomst die dit alles overstijgt, zo belangrijk en geliefd is de mens. De hemel is niet leeg. Hij is vol met Gods genade en toewijding aan ons.” Goed dat er een hemel is.