In deze editie van Volzin staat het thema centraal: God.

Volgens de Bijbel schiep God de mens naar zijn beeld, maar eigenlijk is het omgekeerd, zegt Theoloog des Vaderlands Samuel Lee. “Je creëert een God bij hoe je de wereld wilt zien. (...) Dus als we over ‘God’ praten, praten we in feite over ons eigen godsbeeld.”

De special in deze aflevering van Volzin gaat over God, maar minstens evenzeer over de beelden die wij van God maken. God is niet het probleem, godsbeelden kunnen dat wél zijn. God als de man op de witte wolk, als almachtige toezichthouder van het heelal, de politiegod’ die (ver)oordeelt, straft en beloont: het zijn beelden waarin mensen God hebben geketend. Ze maken God kleiner dan God is. En de consequenties zijn ernaar: wie ‘laag’ over God denkt, denkt ook laag over zichzelf en de medemens. Verrassend is het gedicht van Bertus Aafjes, 67 jaar geleden geschreven, dat door Peter Nissen in deze special geciteerd wordt. God “is geen kerk van holle eeuwigheid,/ hij is geen kathedraal van almacht/ hij is een nu, een hier; een altijd soms”, schreef Aafjes. “Maar altijd is hij overal in alles/ zoals het
is,/ zoals het soms en altijd anders is.” De dichter verwoordt hier een ervaring die past in de traditie van de mystiek, de traditie van niet-weten, zwijgen, ontvankelijkheid, geduldig  afwachten. “Precies in die persoonlijke omgang met het ongrijpbare en onbeschrijfbare mysterie van onze bestaansgrond ligt mijns inziens de toekomst van God”, meent Peter Nissen. Hoog tijd dus om God te bevrijden van de ketenen waarmee we God in onze greep houden. God wil vliegen, als een vogel zo vrij, zo hoorden we met Pinksteren, God is heilige Geest, “altijd soms, altijd anders”.