Na de dood van haar zoon geeft schrijfster Anne Geraghty zich over aan rouw, maar ook stort ze zich in een diepgravend onderzoek naar de dood. Een aangrijpend boek zegt Lisette Thooft. "De dood legt bloot waarvoor je geleefd hebt."
Door Lisette Thooft
“Bij onze dood geven we alles wat we zijn en alles wat we gecrëeerd hebben, terug aan het leven,” schrijft Anne Geraghty in haar boek Death, the Last God. “Wat eerst van mij was, behoort daarna toe aan het geheel.”
Ik vermoedde al zoiets. Toen mijn moeder stierf, was het net alsof niet alleen haar meubels, haar kristal en haar zilver een nieuwe eigenaar zochten, maar ook haar eigenwijsheid, haar kracht en haar humor. Na haar dood voelde ik me eigenwijzer, krachtiger en vaker geamuseerd dan voordat ze stierf, net alsof een deel van haar geestelijke eigendom ook bij mij terecht was gekomen.
Death, the Last God is een aangrijpend boek. Anne Geraghty overkwam het allerergste wat een mens kan overkomen: haar enige kind, haar prachtige zoon Tim van 34 stierf plotseling, getroffen door een hartstilstand. Deze jongeman was juist bezig zijn leven beter te organiseren. Hij had een boek geschreven dat een bestseller werd, daarna nog een succesvol boek, hij was al een half jaar gestopt met drugs, hij had een vrouw, een huis en een kinderwens, en toen gaf hij een feest en dronk te veel. Om te kunnen slapen nam hij een beetje opium. En hij werd niet meer wakker.
Hartverscheurend
Tijdens het lezen van het boek voelde ik keer op keer tranen over mijn wangen glijden. Het is hartverscheurend om te lezen hoeveel pijn zo’n plotselinge voortijdige dood kan veroorzaken in de achterblijvers. Anne gaf zich over aan rouw, maar stortte zich ook in een diepgravend onderzoek naar de dood. Ze las stapels boeken over het onderwerp. En ze werd geholpen door levendige dromen waarin haar zoon verscheen, met haar wandelde en met haar praatte.
Zo vertelde hij haar dat een vroege dood nou eenmaal zijn lot was, dat lag vast. Hóe hij zou sterven, niet. En zelf vond hij dat hij het nog niet zo slecht gedaan had: op het hoogtepunt van het feest was hij zachtjes weggegleden in zijn slaap. Tja, zo kun je het ook zien natuurlijk.
Anne’s onderzoek en de conclusies die ze trekt, zijn te omvangrijk om hier in een column samen te vatten – ik zou zeggen lees het boek! Maar wat ik eraan overhield, was vooral dit: de dood legt bloot waarvoor je geleefd hebt. Als het in je leven ging om niet veel meer dan materie, stof, dan keer je weder tot de stof en is er verder niet veel over. Alle schatten die je in de hemel verzamelt echter blijven bestaan, voor altijd. Ze komen als het ware beschikbaar voor anderen. Je geeft ze terug aan het leven en het leven neemt ze dankbaar aan.
Doel van het leven
Het doet me denken aan een uitspraak van de Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung die ik ergens las: “De dood is psychologisch juist gezien niet het eind, maar het doel van het leven.” De pijn van het verliezen van dierbaren wordt er niet minder door. Maar het maakt je wel wat minder bang voor je eigen dood, om er zo over te denken.
>>Lees ook andere artikelen van Lisette Thooft
Interview met schrijfster Anne Geraghty
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
