The Second Coming: veilig achterop bij vader op de fiets 

We hoeven niet te wachten op de wederkomst van de Messias, zegt Vincent Duindam. De uitnodiging is aan ons. "Ons eigen bewustzijn moet/mag zich verder ontwikkelen." Dat vraagt een overgave die in ons drukke bestaan niet altijd vanzelf spreekt. 

Door Vincent Duindam

Mijn vrouw en ik bidden elke avond het avondgebed en bij het Onze Vader kan ze drie achtereenvolgende avonden niet op het zinnetje “Uw wil geschiede” komen. En dat terwijl ze het gebed al meer dan 50 jaar bidt – en ze is nog zeer ‘helder van geest’.

We snappen het niet.

Dan hoor ik haar op een avond onder de douche zingen:

………  en ik moet nog zoveel doen   …… ik moet nog zóveel doen …..  kan ik  niet nog eventjes een keertje net als toen...veilig achterop bij vader op de fiets  ………vader weet de weg ……….en ik weet nog van  niets ………………….

Toen ging er een lichtje branden: hoe moeilijk kan het voor ons zijn om de controle uit handen geven. We moeten nog zoveel afkrijgen, regelen.

Dan komen de woorden “Uw wil geschiede” maar moeilijk.

Als we dat eenmaal  zien, kan er overgave zijn. De rust die je vindt en de troost als je dingen uit handen kunt geven en aan De Ene kunt overlaten.

Verdwaald

Ouders denken soms wat weemoedig terug aan de tijd dat je het nog ‘helemaal goed’ kon maken voor je kind. Haar of hem optillen, knuffelen, troosten, veilig in bed leggen. Later gaan ze natuurlijk en onvermijdelijk hun eigen weg – met alle vallen en opstaan, wegen en dwaalwegen, die daarbij hoort.

Ik moest ook denken aan het verhaal van de Verloren Zoon: als je niet meer het contact met ‘de Vader’, met de bron in je voelt, raak je verdwaald in de wereld en uitgeput. Dan begin je aan een moeizame tocht naar huis, om daar te horen: alles wat van mij is, is ook van jou.

Dat was het altijd al en nooit-niet. Maar je keek de andere kant op, was ‘gehypnotiseerd’ door de wereld: iets op je werk, iets met je gezondheid, je relatie.

Wanneer je dat  'altijd-al-thuis-gevoel' weer opnieuw kunt voelen, komen de andere dingen meer in perspectief. Hoe je situatie er aan de buitenkant ook uitziet, dan vergeet je vooral de diepte in je innerlijk niet meer.

Ander licht

“Het Koninkrijk der Hemelen zit in jou”, zegt Jezus. Als je in contact bent, als je één bent, met die bron, zal je het je aan niets ontbreken. Als je dát je eerste prioriteit maakt: je realiseren – niet alleen met je verstand, maar met heel je hart – dat je volkomen verbonden bent met de bron en met alle ‘anderen’.

"Zoek eerst het Koninkrijk en zijn Gerechtigheid, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven worden.”

Zou ‘je wereld’ dan dus ook veranderen?  Op dat moment voel je dat ten diepste ‘alles je al gegeven is’.  Als je leeft en werkt vanuit de dankbaarheid die dat brengt, merkt je dat dingen waar je op wachtte misschien makkelijker naar je toe komen. En waar dat niet (meer) mogelijk is, ontdek je wellicht dat het gemis niet meer allesoverheersend is, maar in een ander licht komt te staan.

Van binnen

Maar het begint dus van binnen. Onlangs hoorde ik zangeres Shura Lipovsky op Radio-4 zeggen: “Het beloofde land is innerlijk werk."

En dat  is ook het “Wederkomst” thema, ‘totdat Hij komt’, ‘the second coming. Vermoedelijk moeten/mogen we dat zelf doen. Er komt geen nieuwe Messias. De uitnodiging is aan ons!

Ons eigen bewustzijn moet/mag zich verder ontwikkelen. In de lijn van zoals Jezus dat voorgeleefd heeft: niet ‘ik’, maar de Vader (Bron, Ene) in mij.

Dan komt er meer ruimte voor de schepping (natuur, dieren, milieu, klimaat). Voor ‘de ander’ (sociale rechtvaardigheid).  Als wij als mensen, als mensheid, als Gods volk onderweg die stap kunnen zetten, wordt dat weerspiegeld door een Nieuwe Aarde.

Bewustzijnstoestand

Omdat dit een ‘universele boodschap’ is wil ik deze ten slotte ook graag illustreren met een verhaal uit de hindoetraditie en een citaat van Roemi.

Koning Vipashchit had een heel inspirerend en dienstbaar leven geleid. Hij was een voorbeeld voor iedereen. Toen hij uiteindelijk stierf wachtte hem een warm welkom in de Hemel.

Hij werd omarmd en mensen huilden van geluk en dankbaarheid.

Vipashchit voelde zich ook gelukkig en vertelde aan iemand hoe blij hij was en hoezeer hij zich op zijn plek voelde. Maar zijn gesprekspartner zei: “Majesteit, dit is de hel en iedereen voelt zich rampzalig en ellendig. Alleen in uw aanwezigheid verandert ons lijden in vreugde.”

Niet lang daarna haasten zich enkele engelen naar koning Vipashchit: “O, grote Koning, een verschrikkelijk misverstand. Maar komt u snel met ons mee. Iedereen in de Hemel wacht op u.”

Vipashchit keek om zich heen en glimlachte: “Ik blijf hier”, zei hij, “Ik heb mijn hemel al gevonden”.

Een verhaal dat mij altijd weer ontroert. De boodschap is: het gaat meer om jouw bewustzijnstoestand, dan de situatie waarin je verkeert. Wanneer je in contact komt met je eigen diepte, verandert je bewustzijnstoestand. En daarmee ook de wereld om je heen.

Op dat moment vind je in eerste instantie vervulling in jezelf. Je hebt ‘de wereld’ dan niet langer nodig om jou gelukkig te maken. Maar je draagt wel bij aan een nieuwe aarde.

Sublieme fontein

De diepste vervulling komt van binnenuit. Roemi zegt:

Je lest je dorst aan zoveel verschillende fonteinen en telkens als er eentje ophoudt, stopt je genot. Maar pas als de sublieme fontein in jezelf gaat bruisen, raak je echt vervuld. Dan hoef je niet langer te stelen van andere bronnen.