De jongste Nederlander op de Wereldjongerendagen in Krakau was baby Daniël van onze eigen bezielingcolumniste Annemarie Scheerboom. Een hele onderneming voor jonge ouders om met hun baby aan zo'n megahappening deel te nemen. Toch maken zij graag het jonge ouderschap zichtbaar. De geboorte van een kind is een serieuze zaak, maar niet meteen het einde van je leven.
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Vlak voordat ik deze column daadwerkelijk begon te schrijven, merkte ik een beetje weerstand in mezelf. Ik had al een ideaal thema, namelijk de Wereldjongerendagen (WJD) die net achter de rug zijn. Maar ik kom thuis met andere bijzondere ervaringen dan mensen misschien verwachten van een WJD-ganger. Ik was namelijk voor het eerst met man en kind bij dit grootse festijn en mijn aandacht was vaak bij hen. Daar zit dan ook mijn schrijfweerstand: het lijkt wel alsof ik in niks anders meer interesse heb. Heb ik eindelijk een reden om over iets anders te schrijven - namelijk de ontzettend boeiende WJD - komt het er alsnog op neer dat mijn meest boeiende ervaringen met het thema ‘gezin’ te maken hebben. Goed, ik leg me er maar bij neer: geen verhaal over de drie miljoen katholieke jongeren, over de eenheid, het verlangen om te leren over God of het feestgedruis in de stad. Ik maak u, lezer, deelgenoot van wat nu eenmaal op mij het meeste indruk maakte.
Barmhartigheid voor de kleintjes
Zodra het hoofdprogramma begint, zijn er ook evenementen in de stad waar alle nationaliteiten samenkomen. Zodra het programmaonderdeel dan afgelopen is, willen honderdduizenden jongeren tegelijkertijd zien weg te komen. Dit betekent dat je helemaal geplet wordt in de straten en elkaar goed moet vasthouden om elkaar niet kwijt te raken. En zodra je de gelukkige bent die in een bus of tram kan stappen, ben je dat samen met heel veel andere pelgrims. Ook daar ontloop je de drukte niet. Hoewel het juist een van de vele charmes is van een WJD, dat mensen steeds aardig blijven ondanks de drukte, is dat met een baby toch minder charmant. Die wil je niet plat laten drukken. En als mensen in de tram keihard een liedje blèren, vindt je baby dat soms ook niet even leuk. Maar in beide gevallen verbaasde het me hoe ongelooflijk goed alle mensen op zo’n kwetsbaar mensje anticiperen. Hoewel iedereen een beetje zit te dringen, maken mensen plaats voor je als je met je armen om je baby heen door de massa loopt. Ook in de tram krijg je een zitplaats aangeboden en zong een groepje Italianen speciaal voor Daniël met aangepast volume een slaapliedje. Bijzonder dat in zulke ‘nood’ er nog steeds oog is voor de allerkleinsten: het thema ‘zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden’ werd op die manier heel concreet.
Borstvoeding in de krant
Het Katholiek Nieuwsblad wilde een interview over de jongste WJD'er van Nederland, onze baby Daniël. Zijn ouders waren natuurlijk heel nieuwsgierig naar het resultaat. Bij thuiskomst plofte niet veel later het KN in de brievenbus. De editie had een cover die mij raakte: daar waren vrouwen met hun baby’s op te zien. Borstvoedend vanwege de week van de borstvoeding. Ik wist niet eens dat zoiets bestond, maar ik vind het heel mooi dat borstvoeding deze aandacht krijgt in de kerk. Het is naar mijn mening nog steeds een ondergeschoven kindje. Meer openheid over de voordelen ervan en hoe je ermee om kunt gaan is wat mij betreft een must. Dat juist de kerk hier op deze manier aandacht aan geeft, is een enorme pré.
Ouders, laat je zien
Ik vind het mooi dat wij zelf ook een steentje hebben bijgedragen aan de openheid over alles wat met ouderschap te maken heeft. Tussen de bedrijven door kreeg Daniël tijdens de WJD gewoon zijn melkje. Verder deden we zoveel mogelijk met alles mee: de kleine heeft bijvoorbeeld voor het eerst op een open veld geslapen in een slaapzakje op een vuilniszak, tussen zijn ouders in. We hebben van een aantal jongeren te horen gekregen dat zij dit een mooi voorbeeld vonden. Behalve borstvoeding moeten we meer laten zien van het ouderschap. In onze maatschappij leeft het idee onder jongeren dat een kind krijgen gelijk het eind van je leven is. Moet je dan niet de eerste zeven jaar thuisblijven, terwijl je gek wordt van kinderen die de hele dag huilen en poepen? Ouders, laat zien dat die kids best meevallen! Inmiddels ligt het accent van de seksuele voorlichting op middelbare scholen vaak op voorbehoedsmiddelen. En als jongeren ergens in de 30 zijn wordt het krijgen van een kind ineens een must, iets om naar te streven. Waar blijft de ontspannen middenweg? Door jongeren een ‘echte’ baby te laten zien en te laten vasthouden vergeten ze tenminste niet wat echte kinderen zijn.
Deze WJD was voor mij een verrijking, zo met een baby erbij. Ik ben me er meer dan ooit bewust van dat de roeping als ouders best een serieuze is. Het bepaalt al maanden de thema’s van mijn columns. En waar de mond van overloopt, is het hart vol van, nietwaar. In die zin neemt zo’n kind wel degelijk je leven over. Maar je zit ook nergens anders op te wachten.
>> Lees ook andere artikelen van Annemarie van Diepen-Scheerboom
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
