Rolien Sasse is algemeen directeur van vredesorganisatie PAX. Ze bespreekt haar lijfgedicht De kern van Lieke Marsman. “Altijd is er in de ellende wel een sprankje hoop en breekt even de zon door.”
Menu
Er is een stad verwoest. Er wordt
nog wat gejut, gestut, gesprokkeld
her en der – maar de kern is uitgebrand.
Ze hebben geen keus dus ze beginnen opnieuw.
Nataliteit niet uit mogelijkheid,
maar uit onontkoombaarheid.
Hoe vaak dichten we onze voorouders voorkeuren toe
terwijl ze zich genoodzaakt zagen?
Tempels en altaren, piramiden
gebouwd omdat hele volken
wanhoop probeerden te blussen
met fysieke arbeid. Vergeef ons, zonnegod,
hier een steen. Op een steen
op een steen. Totdat de spieren zuur zijn,
de longen te uitgewrongen
om nog deze brand te voelen
die onze ziel in vuurtornado's hult.
En alle symbolen en rituelen ten spijt
geen teken terug: het heeft zin dat je lijdt.
Elders is er alweer ander nieuws, andere
voldongen feiten van alledag. Elders
een feestmaal wegens ongerelateerde
redenen. Gelukkig. Geboorte. Gelach.
