De Wereldjongerendagen waren voor Annemarie Scheerboom een openbaring. De wereld bleek bezaaid met katholieke jongeren, ontdekte ze. Dat neemt niet weg dat ze in Nederland bij een minderheid hoort. Maar uiteindelijk maakt dat haar geloof sterker. “Onze maatschappij tolereert geen tussenvormen. Je moet als gelovige jongere stevig in je schoenen staan. Alleen de harde kern blijft.”
Door Annemarie Scheerboom
"De jonge generatie gelovigen laat een ontwikkeling zien die al langer gaande is in de kerk: die wordt kleiner en orthodoxer," kreeg ik laatst te lezen. Opmerkelijk, al helemaal omdat de onderzoekers niet weten hoe dat komt. Nou, daar heb ik wel een mening over als orthodoxe katholieke jongere.
Tot mijn achttiende had ik het idee dat ik slechts één van hooguit een handjevol katholieke jongeren was. In de drie verschillende kerken waar ik tot dan toe geweest was, waren er wel veel oude mensen. Maar jong volk, dan kon je beter een andere hobby zoeken. Toch bleef ik naar de kerk gaan omdat ik het geloof heel mooi vond. Op mijn achttiende ontmoette ik voor het eerst een jongerenwerker die mij vroeg om mee te gaan naar de Wereldjongerendagen. Vanaf toen ging er een wereld voor me open, want tijdens de Wereldjongerendagen leerde ik niet alleen veel meer katholieke jongeren kennen, ook ontdekte ik dat de hele wereld bezaaid is met deze jonge soort. Feit blijft wel dat je ze meestal niet in je eigen parochie aantreft, of in ieder geval slechts met mate.
Geheime wereld
Inmiddels was mijn netwerk flink uitgebreid met allemaal katholieke contacten van eigen leeftijd. Daar kwam ook bij dat ik nu niet alleen hén wist te vinden, maar zij ook mij. Ineens rolde ik een soort geheime wereld in waarvan ik eerst het bestaan niet vermoedde: een wereld vol initiatieven voor katholieke jongeren en wat mij daarbij het meest verbaasde was dat die initiatieven nog leuk en gezellig waren ook. Deze initiatieven waren meestal voor, maar vooral ook dóór jongeren georganiseerd. Dus als je een tijdje meedraait, moet je niet raar opkijken als je wordt gevraagd voor een bestuurtje hier en een taakje daar.
Toen ik een tijdje in zo’n bestuur zat, dacht ik: wauw, wat wij doen is echt helemaal super! Het enige was dat de opkomst een beetje achterbleef. Geen zorgen, dacht ik, met een beetje PR komt dat vanzelf wel. Maar dat bleek te optimistisch. Jonger publiek trekken bleek steevast een probleem. Soms lijkt het erop of er meer organiserende bestuursleden zijn dan deelnemend jonger publiek. Hoe komt dat? Kan het zijn dat we al die initiatieven geërfd hebben uit tijden dat er nog een hele hoop katholieke jongeren waren? En dat we met een kleine groep jongeren al die initiatieven zo mooi vinden dat we ze maar moeilijk los kunnen laten en alles dan maar zelf in de lucht proberen te houden? Met als gevolg dat bijna elke actieve katholieke jongere iets organiseert of ergens bij betrokken is, maar ook verwacht wordt aan te schuiven bij initiatieven van anderen. De tijd dat je rustig aan de zijlijn kon kijken is duidelijk voorbij.
Twijfel
Maar wat doe je als de druk al te zeer oploopt door je overvolle takenpakket in de katholieke wereld? Wat als je dagelijkse leven eronder begint te lijden? Er komt een moment van twijfel of het überhaupt wel nodig is wat je allemaal doet en even overvalt je het gevoel van: ‘Ze zoeken het allemaal maar uit!’ Maar juist die twijfel aan het nut brengt ook een reflectie op gang: je gaat inderdaad zelf uitzoeken ‘waar doe ik het voor’. En daar komt ook de nodige geloofsverdieping bij kijken. En zo kom je sterker uit de strijd en raak je nog meer overtuigt dat het eigenlijk heel mooi is waar je mee bezig bent. Om te overleven schrap je het een en ander en zeg je ook eens “nee". Alleen, je doet dat nu met pijn in je hart.
Kortom: juist omdat er zo aan alle kanten aan je getrokken wordt heb je als katholieke jongere aan geloofsverdieping geen gebrek. Begrijp me niet verkeerd, het is reuze fijn om zelf activiteiten uit te kunnen kiezen die bij je passen. Je ontdekt samen met andere lotgenoten hoe mooi het is wat je gelooft. En omdat je zelf een aantal initiatieven in de lucht wilt houden of bijwonen, doe je dat vaak intens en actief.
Harde kern
In onze harde wereld is het niet eenvoudig om je als gelovige jongere staande te houden. “Volg de weg van Christus Jezus, nu u hem als uw Heer aanvaard hebt. Blijf in hem geworteld en gegrondvest” (Kol 2,6-7). Deze raad uit de brief aan de Kolossenzen was het rake thema van de Wereldjongerendagen in Madrid. Als je niet geworteld bent, denk je na een tijdje inderdaad misschien wel: ze zoeken het allemaal maar uit! Wat overblijft is een harde, maar dan ook keiharde kern. De huidige maatschappij tolereert geen tussenvormen. Je moet stevig in je schoenen staan, wil je überhaupt ergens voor staan.
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
