We hadden in een geloofsgemeenschap met veel oudere mensen een gesprek over de maakbaarheid van het leven in de laatste levensfase, over zelfbeschikking. Een van de aanwezigen had het over de voortgaande erosie van het geloof in een leven na de dood. Hij zei dat het verdwijnen van dit perspectief ontzettend veel druk legt op het leven hier en nu, omdat het dan allemaal in dit leven met je moet gebeuren, want daarna is er niets meer. En dan is het dus letterlijk van levensbelang dat je zoveel mogelijk regie in eigen hand houdt, want een tweede kans krijg je niet meer. Hij vond dat jammer.
