In cinema komen twee kunsten samen: de kunst van het vertellen van een verhaal, en de kunst van het kijken. Het gebeurt niet vaak dat die tweede kunst voorrang krijgt op de eerste. Daarom is dit zoān verrukkelijke speelfilm, What do we see when we look at the sky? van de Georgische regisseur Alexandre Koberidze.
Waar hebben we het over? Over een film van zoān 2,5 uur waarvan de plot zich uiterst bedaard ontvouwt, gemaakt door een GeorgiĆ«r die tot een aantal jaar terug een filmopleiding volgde in Berlijn, Duitsland. Plaats van de handelingen is Koetaisi, een Georgische stad die doorsneden wordt door de woelige Rioni-rivier.
Klinkt dat als een film om te zien? Misschien niet. Maar bedenk dat deze speelfilm van Koberidze allesbehalve pretentieus is. Hij wordt juist gekenmerkt door een hartveroverende lichtvoetigheid. Alles gefilmd bovendien in kristalheldere shots, in het klare licht van de voorzomer, met een uiterst fijn gevoel voor kadering.
Deze speelfilm van Koberidze is allesbehalve pretentieus. Hij wordt juist gekenmerkt door een hartveroverende lichtvoetigheid
jurgen tiekstra
Aan het begin van de speelfilm lopen een jongen en meisje elkaar tegen het lijf, waarbij we slechts hun voeten zien die elkaar treffen op een trottoir bij een school, waarna ze plotsklaps verliefd worden en afspreken elkaar de volgende dag op een terras te treffen. Maar die nacht veranderen ze van uiterlijk, waardoor ze elkaar niet langer herkennen. Ook raken ze hun eerdere talent kwijt: de jongen kan niet langer voetballen en gaat werken voor de eigenaar van het cafeetje waar hij het meisje had moeten treffen. Het meisje zelf vertrekt bij de apotheek waar ze in dienst was, en wordt serveerster op hetzelfde terras, vlakbij een pittoreske witte brug over de rivier.
We hebben hier dus een romantisch probleem dat moet worden opgelost. Maar filmmaker Koberidze haast zich niet om dit verhaal tot zijn lieve apotheose te brengen. Hij laat zich in de tussentijd leiden tot wat de stad Koetaisi cinematografisch te brengen heeft. Koberidze weet niet waar hij meer van houdt: van het filmen van ongedwongen spelende kinderen, of van het filmen van honden. Dus doet hij beiden. De film begon al met de liefdevolle observatie van een uitlopende school, maar later filmt hij eveneens in prachtige vertraging hoe een groep jongens en meisjes straatvoetbal speelt. Ondertussen laat hij voluit het nummer Notti Magiche van de artiest Gianna Nannini horen, het officiƫle lied van het WK voetbal in 1990 in destijds Italiƫ.
Koberidze leert ons weer hoeveel schoonheid er zit in een schaduw op een gezicht, in de vlindervlugge draaibeweging van een voetballend kind
jurgen tiekstra
Ook filmt hij en passant honden die door de straten van Koetaisi lopen en op zoek gaan naar het beste buitenscherm waarop voetbalwedstrijden van het huidige WK worden vertoond. Met toewijding brengt Koberidze de mensen in beeld die in vervoering uit hun kuipstoeltjes opspringen als hun favoriete ploeg scoort.
Alles wat Koberidze toont, is in een bepaald opzicht triviaal. Het zijn kleine momenten, kleine verhalen, kleine mensen. Maar wat de Georgische filmer ons leert is veel minder onbenullig: hij laat ons opnieuw beseffen wat echt kijken is. Hij leert ons weer hoeveel schoonheid er zit in een schaduw op een gezicht, in de vlindervlugge draaibeweging van een voetballend kind, of in de postuur van een slungelig meisje dat zoekt naar de jongen op wie ze verliefd is.
What do we see when we look at the sky? is vanaf 24 februari te zien in de bioscoop.
