Regisseur: Aliona van der Horst
Te zien: in filmhuizen en op Picl.nl
Score: ★★★★
De vader van Sana Valiulina praatte eigenlijk nooit over het verleden. Sana en haar zus Dinar wisten dat hij na de Tweede Wereldoorlog in een van de strafkampen van dictator Jozef Stalin had gezeten, maar de precieze toedracht bleef zo goed als onduidelijk.
Zoals regisseur Aliona van der Horst in haar vorige film Liefde is aardappelen (2017) het Russische verleden indook aan de hand van haar eigen familiegeschiedenis, gebruikt ze nu de persoonlijke zoektocht van de zussen Valiulina als uitgangspunt. Sana’s vader behoorde tot de vijf miljoen Russische krijgsgevangenen van de nazi’s.
Het merendeel stierf tijdens hun gevangenschap van uitputting en honger; de overlevenden werden na terugkomst door Stalin als verraders beschouwd. Tien jaar verbleef Sana’s vader daar. Was hij een verrader, of werd hij verraden? In de film die ruim negentig minuten duurt, vele kleurbeelden uit de oorlog, persoonlijke brieven, tekeningen en foto’s. Door de ogen van Sana zoeken we naar haar vader, en daarmee naar de miljoenen soldaten die werden uitgewist door de geschiedenis. Een bijzonder indrukwekkende film die sinds weken wordt vertoond in de Nederlandse filmhuizen.
Regisseurs: Panah Panahi
Te zien: in bioscopen/filmhuizen en op Picl.nl
Score: ★★★
Gordel… Spiegels… Handrem… Koppeling… Vader, met een gipsbeen op de achterbank, bromt rij-instructies. Zijn hyperenergieke zoontje danst en springt de auto rond. Er wordt gekibbeld over de zieke hond in de kofferbak, maar vanuit de passagiersstoel probeert moeder vooral om de stemming luchtig te houden. Zwijgzaam stuurt de oudste zoon dit onstuimige reisgezelschap, waar hij niet helemaal bij lijkt te horen, door weidse Iraanse landschappen.
Het doel van de chaotische familietrip sijpelt door de kieren van dit tedere, licht absurdistische speelfilmdebuut, waarmee Panah Panahi, zoon van de invloedrijke regisseur Jafar Panahi, een volkomen eigen idioom introduceert. In dialogen komen liefde en vriendschap voorbij, naast de merites van Batman, Lance Armstrong en 2001: A Space Odyssey. Met visuele humor en een prominente soundtrack, die Bach en nostalgische Iraanse popsongs combineert, schetst de film een gevoelig portret van een gezin dat de pijn van een naderend afscheid wanhopig tracht uit te stellen.